ครอบครัวห่อนาค & เฉลียง : Chaliang.com

ที่มา :http://www.chaliang.com/

1.พ่อน้องตังเมแถลงการณ์

วันนี้ พารุ่งไปหาหมอ เปิดท้อง หมอเขาก็เอาเครื่องซีรอกซ์มาถ่ายที่หน้าท้องของรุ่ง

แล้วก็ดูทีวี เจ้าตังเมอายุครรภ์ได้ยี่สิบสัปดาห์แล้ว แต่หัวโตเหมือนเด็กยี่สิบสองสัปดาห์

ตัวโตเหมือนเด็กยี่สิบเอ็ดสัปดาห์ ท่าทางมันจะรีบโตมากเลย

แล้วหมอก็ไล่ดูไอ้ตรงนั้นของตังเม จนกระทั่งแบแผ่หราอ้าซ่า

ทุกมุมก็ไม่มีก้อนอะไรยื่นออกมา หมอเลยฟันธงว่า เป็นสตรี ยัยตังเมเป็นสตรี

ซึ่งพี่เองบอกตรง ๆ ว่าตื่นเต้นน้อยมากที่เขาจะเป็นเพศไหน

เหมือนคนเล่นพนันบอลไว้ทั้งสองข้าง ใครชนะก็ได้ มันมีแต่ดีใจ แต่ไม่ลุ้นเลย

ส่วนแม่เขาก็อยากได้ผู้ชายประมาณ 50.01% อยากได้ผู้หญิง 49.99% ก็เลยไม่มีลุ้น

ไม่มีว้า ไม่มีเฮ แต่ดีใจมากกว่าที่ตัวเขาแข็งแรง โตเร็วมาก แต่ที่ตื่นเต้น

และเห่อนาค ก็คือ ได้เห็นยัยตังเมมันทำท่านั่นท่านี่ เห็นกระดูกสันหลังมันก็หลงรักแล้ว

ท่าทางพ่อจะบ้าเสียแล้ว พี่หนัก 60.5-61 กิโลกรัม

มาตั้งแต่ปี 2527 ไม่เคยเกินกว่านี้เลยมาสิบเจ็ดปีแล้ว

แต่เมื่อเดือนที่แล้วขึ้นสองกิโลกว่า

เดือนนี้ขึ้นอีกสามกิโลกว่า วันนี้ชั่งได้ 67.3 แล้ว ไม่รู้จะชกรุ่นไหนดี

ปัญหาตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่แม่กับลูกในท้องแล้ว อยู่ที่พ่อมัน

พ่อมันกำลังเจริญอาหาร พ่อมันอ้วน ไอ้พ่ออ้วน

ช่วงนี้มีความสุขเหลือเกิน พี่น้องเอ๋ย

แถมยังมีญาติโกโหติกาทางเว็บคอยเอาใจช่วยอีก

มันมีความสุขเหลือเกิน

ขอบคุณน้อง ๆ ทุกคนที่นี่ ทั้งที่เว็บเฉลียงและเว็บนิติพงษ์ น่ารักจริง ๆ

พ่อน้องตังเม ห่อนาค - [2:54:08 28 เม.ย. 2544]

2. เด็กหญิงเพียงออ ห่อนาค เป็นเชียร์ลีดเดอร์กีฬาสีครั้งแรกของโรงเรียน

วันศุกร์ที่ 13 กุมภาพันธ์ 2547

เด็กหญิงเพียงออ ห่อนาค อายุสองขวบ ห้าเดือน สิบแปดวัน

สูงเก้าสิบห้าเซนติเมตร หนักสิบสามกิโลกรัม อยู่ชั้น joy class

โรงเรียน magic year ถนนแจ้งวัฒนะ ใกล้บ้าน

เด็กหญิงเพียงออวันนี้ เจริญเติบโต สูงยาวเข่าดีไม่มีขาว อารมณ์เฮฮา

แข็งแรงแต่ขี้เกียจ

ให้ขี่จักรยานก็จะเอาเท้าวางไว้ที่บันไดจักรยานเฉย ๆ แล้วให้คนเข็นให้

พ่อบอกว่า ลิงอุรังอุตังที่ลพบุรี

ลูกลิงไมค์น่ะ เขาอายุสามขวบเขาขี่จักรยานได้แล้วนะ

พ่อเห็นในสะเก็ดข่าว

หล่อนก็ไม่ยอมทำตาม นัยว่าช่างหัวลิงมันปะไร

แต่พอเผลอเธอก็จะแอบขี่ตอนไม่มีใครสนใจ

พอหันไปดูอีกที ก็จะหยุดขี่แล้วทำหน้าเก้อ ๆ แบบโดนจับได้

พูดคุยกันได้เป็นเรื่องเป็นราวแล้ว ตามประสาเด็กวัยเดียวกัน

รู้จักการ์ตูนทุกเรื่องของดิสนีย์ เจ้าหญิงนิทรา สโนไวท์ พินอคคิโอ อลาดิน มู่หลาน

จนถึงปลานีโม่ จำชื่อตัวละครได้หมด จำชื่อคนแคระได้ทุกคน ท่องไดอะล็อกได้

แม่ถามว่า เดือนหน้าแม่จะพาหนูไปไหนนะ

เธอก็ตอบว่า ญี่ปุ่น

แม่บอกว่าใช่ จะพาไปดิสนีย์แลนด์

ตังเมถามแม่กลับว่า จะไปดูเรื่องอะไร

แม่อึ้งไปนิดหนึ่ง แล้วก็ถามตังเมว่า

หนูรู้ไหม เราจะไปกันกี่คน

ตังเมก็ตอบว่า ห้าคนหกคน

แม่ถามต่อว่ากระเป๋ากี่ใบ

เธอตอบว่าห้าใบหกใบ

พ่อชักเอะใจ ถามตังเมว่า

หนูมีแม่กี่คน เธอตอบว่าห้าคนหกคน

ชอบขี่คอพ่อบ้าง บอกให้พ่ออุ้มเต้นรำบ้าง

บอกว่า พ่อเป็นเจ้าชาย ตังเมเป็นเจ้าหญิง

แม่เป็นแม่มด เออ วอนซะแล้ว

ช่วงนี้เป็นช่วงที่น่ารักมาก ๆ สำหรับเด็กทุกคนเลย

เข้าใจแล้วว่าคำว่า หลงลูกตอนมันเริ่มถาม

เริ่มพูด เริ่มฉอเลาะนั้น มันเป็นอย่างไร มีมุขใหม่ ๆ ทุกวัน

เล่าไม่หมดรูปคอลเลคชั่นนี้เป็นวันกีฬาสี ตังเมอยู่สีม่วง

ตัวเล็กที่สุดในโรงเรียน ตัวดำที่สุดด้วย

เพราะมีแต่เด็กฝรั่ง เด็กญี่ปุ่น และเด็กไทยเชื้อจีน

ถ้ามีนิโกรเสียหน่อย เธอคงเชิดกว่านี้

คุณพ่อคนเดิม - [23:51:22 18 มี.ค. 2547]

3.คุณพ่อมาเล่าเรื่องตังเมตามคำขอ

เด็กหญิงเพียงออ ห่อนาค อายุ ๓ ขวบ ๕ เดือน กับ ๑๐ วัน
ณ วันที่กำลังเขียนอยู่นี้ คุณพ่อไม่สามารถจะเขียนแทนตัวเธอได้อีกต่อไป
เพราะเธอเริ่มมีอาณาเขตส่วนตัว
เริ่มเป็นขาโจ๋ประจำห้องเรียน
เดินไปไหนมาไหนก็จะมีเพื่อนคอยเดินตามมาตอแย
อยากเดินตามด้วย
ถ้าอารมณ์ดีเธอก็จะแนะนำเพื่อนว่าควรจะทำอะไร
ตอนนี้เธอควรจะนั่งตรงนี้นะ

เธออย่าตามตังเมมานะ
ถ้าอารมณ์เริ่มไม่ดี
เธอก็จะมีหมัดตรงบ้าง
อัพเพอร์คัตใส่เพื่อนที่มาตอแย
บางครั้งก็มีเตะพับในเพื่อนชายคนที่เธอสนิทด้วยและรำคาญด้วย
จนทำให้ครูฝรั่งเรียกคุณแม่ไปคุยสองสามที
จนกระทั่งเข้าใจว่า เธอรักเพื่อน ใจกว้างแต่อย่ามานัวเนีย
เดี๋ยวกูหยิก เดี๋ยวกูเตะเข้าให้
อยู่บ้านเธอก็จะแต่งตัวเอง
เลือกเสื้อผ้าเอง เป็นที่กลุ้มใจแก่บุพการี
เพราะนิยมสีชมพูเหลือเกิน
ไม่ได้ดูสภาพผิวตัวเองอะไรเลย
เล่นกับพ่อก็เอาแต่จะโกง ชวนเล่นซ่อนหา
ตัวเองเป็นคนหา ให้พ่อซ่อน ก็จะเป็นคนชี้นำเสร็จสรรพให้
"คุณพ่อ ไปซ่อนตรงนี้สิคะ ตังเมจัดไว้ให้พ่อซ่อนแล้ว
ซ่อนตรงนี้ดีนะคะ หายาก ไม่มีใครเห็นหรอก
แล้วตังเมก็จะได้หาคุณพ่อเจอไงจะได้สนุก..."
คุณพ่อก็ชักโมโห ...เล่นซ่อนหา
แล้วมาบังคับให้ไปซ่อนในม่านแบบนี้
หนูรู้ว่าพ่อซ่อนที่ไหนตั้งแต่แรก
แล้วมันจะเป็นซ่อนหาได้ไงวะ
มันจะสนุกยังไงวะ
คุณพ่อถามว่า
คืนนี้พ่อนอนกับตังเมนะ
เธอก็บอกว่า ไม่ค่ะ ตังเมจะนอนกับแม่
พ่อไปหาที่นอนที่อื่น เพราะคุณพ่อเป็นแมนไม่ใช่เกิร์ล
คุณพ่อเลยงอน บอกว่า
งั้นตังเมไม่ต้องมาหอมพ่อนะ
ไม่ต้องมาแตะพ่อเลยนะ
เธอก็จะทำหน้าแบบว่า
แหม แค่นี้ทำน้อยใจ แล้วก็วิ่งเข้ามากระโดดใส่
แล้วก็ฟัดจูบหอมพ่อ
แล้วก็ขอกระโดดบนพุงคุณพ่อได้ไหมคะ
พุงคุณพ่อใหญ่ดีค่ะ
ไปโรงเรียน เล่นกับเพื่อน พอมีเสียงตด
ตังเมก็รีบบอกว่า น้องบอสตดค่ะ
น้องบอสทำหน้าเสีย
ในห้องก็เหม็นไปหมด
จนพี่เลี้ยงคุณครูถามอีกทีว่า ใครตด
ตังเมก็ค่อยบอกว่า ตังเมตดก็ได้
กลับบ้าน เห็นข้างถนนแถวบ้าน มีผับชื่อ เลิฟโซน
เธอก็บอกว่า ตังเมจะมาเที่ยวเลิฟโซนค่ะ
แต่ไม่เหมาะสำหรับแม่นะคะ เพราะเป็นที่ไม่ดี
แต่ตังเมมาได้
เอาไว้ให้คุณแม่โตอีกหน่อยก็จะมาได้เริ่มไม่ชอบกินผัก
ทั้ง ๆ ที่ตอนเด็กกว่านี้กินผักง่าย
พ่อก็หว่านล้อมทุกอย่างว่า กินผักแล้วดี
กินแล้วโตขึ้นจะสวยแบบพี่แหม่มคัทลียานะ
มันก็มองหน้าพ่อแล้วถามว่า
แล้วคุณพ่อทานผักไหมคะ
คุณพ่อหลงกลก็ตอบว่า กินสิ พ่อกินเยอะมันมีประโยชน์นะ
มันทำหน้ายิ้มที่น่าถีบมากแล้วพูดว่า
แล้วคุณพ่อสวยเหรอคะ
สรุปว่า ตอนนี้ เด็กหญิงเพียงออ มันกำลังแสบ จะถ่ายรูป
ก็ไม่ค่อยอยากให้ถ่าย ให้ยิ้มก็ยิ้มแบบเฟ้ค ๆ
ถ้าฉันอยากยิ้มจะยิ้มเอง
เชิญพ่อแอบถ่ายเอาเองตามใจตอนนี้เลยมีรูปมาให้ดูรูปเดียว
เป็นรูปที่ถ่ายเมื่อวันที่ ๓๑ ธันวาคม ปีที่แล้ว คือวันสิ้นปี มีปาร์ตี้เล็กน้อย
ได้เจอกับคุณเจเจ เพื่อนที่เกิดวันเดียวกับหล่อน แก่กว่าหล่อนหนึ่งชั่วโมง
โรงพยาบาลเดียวกัน ห้องตรงข้ามกัน
หล่อนก็จัดการไปล็อคคอเจเจ มาถ่ายรูปจนได้
หล่อนเคยบอกว่า คุณพ่อคุณแม่แต่งงานกันเมื่อไหร่คะ
แล้วตังเมแต่งงานได้ไหม
แม่ก็ถามว่าหนูจะแต่งกับใครหล่อนก็ตอบว่า
แต่งกับบอสค่ะเด็กสามขวบนี่นะ โอย จะบ้าคุณพ่อตังเม - [3:10:53 4 ก.พ. 2548]

4.ตังเมรายงานตัวค่ะ

สวัสดีค่ะ หนูตังเมค่ะ หนูอายุ 6 ขวบ เรียนชั้น ป.1

โรงเรียนนานาชาติกรุงเทพ สูง 112 ซม. หนัก 24 กก. แล้วค่ะ

หนูมารายงานตัวประจำปีค่ะพ่อเขาบอกว่า

หนูโตแล้ว ไม่ได้เป็นเด็กแบบน่ารัก ๆ แล้ว ก็เลยไม่ค่อยถ่ายรูปหนูค่ะ

ดีเหมือนกัน หนูก็ไม่ค่อยชอบถ่ายรูป มันต้องยืนนิ่ง ๆ อ้ะค่ะ

ทำไมต้องยืนนิ่ง ๆ ด้วยล่ะคะ

พอหนูไม่อยากถ่ายรูป

พ่อก็บ่นบอกว่า ช่างหัวมัน

มันไม่อยากถ่ายก็ไม่ถ่าย แล้วก็บอกว่าอยากเตะหนู

ทีหนูตั้งท่าสวย ๆ ยิ้มค้างให้ถ่าย ให้พ่อถ่ายให้เต็มที่เลย

พ่อก็บอกว่า

ไม่เอาแบบนี้ เฟ้ก

เฟ้กแปลว่าอะไรคะหนูเป็นเด็กเถลไถลค่ะ

พ่อกับแม่บอก เวลาครูสั่งอะไร

ให้นักเรียนทุกคนไปไหนทีนึง หนูก็จะเป็นคนสุดท้ายทุกที

ก็เหมือนปีที่แล้ว สองปีที่แล้วค่ะ

ก็ไม่เห็นมีอะไรเสียหายนี่คะ จะรีบไปไหนกัน

หนูดูมด ดูผีเสื้อ ดูใบไม้ตกดินก่อน

เดี๋ยวก็เดินตามเพื่อนทันแหละจะบอกอะไรให้ค่ะ

พ่อหนูน่ะเขาชอบอวดใครต่อใครว่าหนูชอบอ่านหนังสือ

อ่านหนังสือเก่งทั้งภาษาไทยภาษาอังกฤษเลย

จนครูเขาเขียนจดหมายถึงพ่อว่า

หนูเก่งเกินชั้นเรียนค่ะ พ่องี้หน้าบานแต่พ่อจะไปหน้าหุบตอนหนูเล่นกีฬา

หนูยืนอยู่เฉย ๆ ยังเซเลย

หนูชอบบัลเล่ต์มากเลยค่ะ ได้แต่งตัวสวยแต่ขี้เกียจค่ะ

เหนื่อย นั่งวาดรูปอ่านหนังสือสนุกกว่า

อย่าว่าแต่หนูเลย พ่อกับแม่ก็ไม่เห็นจะได้เรื่องเลย

เรื่องกีฬาอ้ะครูเปียโนก็ชมค่ะ ว่าหนูหัวไว จำเก่ง

ครูบอกพ่อเหมือนกันว่า สอนเด็กมาเป็นสิบปีเคยเห็นเด็กหัวไวขนาดนี้

อยู่สักสองคน คนหนึ่งก็หนูนี่แหละ

เห็นไหม หนูไม่ได้มั่วนะ

พ่อพยายามสอนหนูซ้อมที่บ้าน

แหม ทำยังกะรู้ หนูเลยแกล้งให้เล่นโน้ตที่ครูเขาสอนค่ะ

ตอนแรก ๆ โน้ตไม่กี่บรรทัด พ่อเขาก็เล่นโชว์หนูได้

ตอนหลัง ๆ โน้ตเป็นหน้าเลย เล่นสองมือด้วย

พ่อมั่วเฉยเลย แล้วก็มาอ้างว่าไม่ได้เรียนโน้ตมา

อ่านไม่เก่ง ทำเป็นตลก

หนูก็เลยขำ ไม่ได้ขำที่พ่อตลก

แต่ขำพ่อขี้อวดเล่นเปียโนไม่เป็นพักหลัง ๆ

พ่อกับแม่พาไปเรียนตีขิม กับป้าติ๊กแฟนลุงแต๋ง

ป้าติ๊กใจดีค่ะ เวลาเรียนส่วนใหญ่เราคุยกันค่ะ

คุยกันเรื่องหนูไม่ตั้งใจเรียนหรืออะไรนี่แหละ

แต่ป้าติ๊กก็บอกว่า หนูหัวไว แต่ไม่ค่อยตั้งใจ

ก็แหม ก็มันตีได้แล้วนี่ แล้วจะเอาอะไรกะหนูอีก

พ่อกับแม่พาหนูไปเที่ยวอินเดีย เที่ยวพม่าค่ะ พาไปทำไมไม่รู้

ลำบ๊ากลำบาก แต่หนูชอบระบำอินเดีย

แล้วก็เต้นระบำไปเรื่อย ๆ ค่ะ

ท่าทางพ่อเขาเครียด กลัวหนูหลง

บอกหนูว่า อย่าไปไหนไกล

เพราะถ้าหนูเผลอหลงเข้าไปในหมู่เด็กแขก

พ่อเขาบอกว่าจะหาไม่เจอ

ล่าสุดพาไปสิงคโปร์ค่ะ ก็โอเคค่ะ หนูอยู่ไหนก็อยู่ได้

ถ้ามีหนังสือกับกระดาษให้วาดรูป

แต่พ่อเขาถามว่ามาสิงคโปร์สนุกไหม

หนูก็เลยตอบว่า อยู่บ้านมันส์กว่าค่ะ

พ่อชอบเครียดเวลาพาหนูไปไหนต่อไหน

พ่อบอกว่า กลัวหนูทำขายหน้า

แล้วก็ชอบพาหนูไปไหนต่อไหนเสียจริ๊ง

ไปขึ้นเวทีคอนเสิร์ตมั่ง เข้าวังมั่ง

แต่ละที่มันน่าแกล้งนักตอนคอนเสิร์ตเฉลียง

แกล้งพ่อไปทีนึงแล้วยังไม่เข็ด

ยังจะพาไปคอนเสิร์ตยี่สิบห้าปีอะไรไม่รู้นั่นอีก

เพลงก็รู้จักแต่เพลงหมั่นคอยดูแลฯ กับรูปที่มีทุกบ้าน

เพราะให้หนูฟังอยู่แค่เนี้ย

เพลงอื่นไม่รู้จัก เบื่อจะตาย ง่วงด้วย

แม่บอกว่า เพลงสุดท้ายแล้วลูก ทนหน่อย

เดี๋ยวต้องขึ้นเวทีไปเป่าเค้กนะ

หนูอยากเป่าเองหนูต้องตื่นขึ้นมานะ

พ่อเขาก็เครียดอีก เขย่าตัวหนูจนคอแทบหลุด

หนูเลยขำ หัวเราะพ่อ เลยตื่นขึ้นไปบนเวที ก็เป่าเค้ก

สวยจังค่ะเป็นรูปบาร์บี้เมอร์เมดด้วย

แต่เห็นพ่อเขาบ่นอะไรไม่รู้ว่า หมั่นไส้

หมั่นไส้วันเกิดเด็กหกขวบ

ทำไมมันจะต้องให้คนเป็นพันเป็นหมื่นมาร้องแฮปปี้เบิร์ธเดย์อะไรด้วย

แม่เขามาบอกหนูทีหลังว่า พ่อเขาอิจฉาหนู

หนูเกือบลืมขอบคุณ

เผลอดูเค้กเพลินค่ะ ง่วงด้วย

ดีนะที่พ่อเขาเตือนให้ขอบคุณ

อ้อ พ่อเขาก็เตือนทุกทีแหละ

ความจริงหนูก็ไหว้เป็น ขอบคุณเป็น ขอโทษเป็นนะคะ

แต่ที่ไม่ค่อยอยากทำก็เพราะพ่อเตือนนี่แหละ

หนูขอบคุณพี่ ๆ อา ๆ นะคะ ที่ไม่ลืมวันเกิดหนูเลย

แล้วก็อวยพรมาเพราะ ๆ ดี ๆ ทั้งนั้นเลย

พ่อเปิดให้หนูดูด้วย หนูอ่านเองได้แล้วค่ะ

ไม่ต้องให้พ่ออ่านให้แล้วหนูขอบคุณลุงแต๋งด้วย

ที่มาโพสต์อวยพรให้หนู

แต่หนูอ่าน ๆ ดูแล้ว

ท่าทางลุงแต๋งเขาจะยอพ่อเสียละมากกว่า

พ่อเขาก็ทำท่าม้วน ๆ อยู่

บอกหนูว่า คบกันมาตั้งเป็นยี่สิบปี

จะมาพูดเพราะ ๆ อะไรกันตอนนี้ลุงแต๋งขา

หนูว่า ลุงแต๋งก็นิสัยเหมือนคุณพ่อนั่นแหละ

เห็นคุยกันเป็นปี่เป็นขลุ่ย

บางทีแค่มองหน้ากันก็หัวเราะพร้อมกันเสียแล้ว

ไม่รู้ขำอะไรกันพ่อกับลุง

จะบ้านนอกก็บ้านนอกเถอะค่ะ

หนูไม่บ้านนอกหรอก หนูเรียนโรงเรียนอินเตอร์ค่ะ

อ้อ แต่หนูชอบกินข้าวเหนียวไก่ย่างอ้ะ ทำไมก็ไม่รู้

เดี๋ยวหนูแปะรูปมาให้ดูนะคะ

ด.ญ.เพียงออ ห่อนาค ผ่านทางคุณพ่อ - [21:48:54 29 ส.ค. 2550]

• http://www.youtube.com/watch?v=oC8hQ8HOGhs&feature=related