มฟล. คว้าเทคนิคยอดเยี่ยม แข่งขันสร้างรถอัจฉริยะ ไร้คนขับ !!

ที่มา : http://intranet.mfu.ac.th/system/mfunews/prnews01.php?newsid=3536  (not active)

พัฒนาการด้านความเร็วเสมือนคนขับจริง

สามารถเรียกเสียงเชียร์ และทำให้ผู้ชมที่เกาะขอบสนามแข่ง

รถบางกอก เรซซิ่ง เซอร์กิต หลัง ซีคอน สแควร์

ร่วมลุ้นกันอย่างเต็มที่ กับการแข่งขันสร้างรถอัจฉริยะ

ชิงแชมป์ประเทศไทย ประจำปี 2552 รอบชิงชนะเลิศ

ซึ่งปีนี้ บริษัท ซีเกท เทคโนโลยี (ประเทศไทย) จำกัด

ร่วมกับสมาคมวิชาการหุ่นยนต์ไทย

และสถาบันเทคโนโลยีแห่งเอเชีย (เอไอที) จัดขึ้นเป็นปีที่ 3

รศ.ดร.มนูกิจ พานิชกุล ประธานคณะกรรมการจัดการแข่งขันครั้งนี้

บอกว่า ปีนี้มีผู้สนใจส่งทีมเข้าแข่งขันจำนวน 21 ทีม

จาก 15 สถาบัน ซึ่งผ่านการแข่งขันรอบคัดเลือก

เข้าสู่รอบสุดท้ายจำนวน 8ทีม

การแข่งขันสร้างรถอัจฉริยะไร้คนขับนั้น

ถือเป็นการใช้เทคโนโลยีขั้นสูงซึ่งเป็น

เทคโนโลยีเดียวกับที่กำลังถูกค้นคว้าใช้ในห้องวิจัย

เกือบ 3 ปี ที่จัดแข่งขันขึ้นในประเทศไทย

รศ.ดร.มนูกิจ บอกว่า จะเห็นว่าเด็กไทย

ได้พัฒนาศักยภาพในการสร้าง

รถอัจฉริยะไร้คนขับอย่างรวดเร็ว

โดยเฉพาะเรื่องของความเร็ว

ปัจจุบันสามารถทำได้ถึง 30-40 กิโลเมตรต่อชั่วโมง

ซึ่งเทียบเท่ากับการพัฒนาเทคโนโลยีนี้ในต่างประเทศ

เพื่อเพิ่มความสนุกในการแข่งขัน

จากเดิมที่ในแต่ละปีแข่งกันที่ระยะทางที่สามารถทำได้มากที่สุด

โดยแข่งครั้งละ 1 ทีม

แต่ปีนี้ในรอบชิงชนะเลิศ เน้นทั้งด้านความสามารถ

ในการบังคับรถให้ทำตามกติกา และแข่งกันที่ความเร็ว

เพื่อความสนุกในการแข่งขัน

กติกาการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศ 8 ทีมสุดท้าย

ใช้วิธีจับคู่ ให้รถไร้คนขับ 2 คัน แข่งขันในสนามเดียวกัน

โดยกำหนดจุดที่ปล่อยรถห่างกัน 100 เมตร

การตัดสินทีมที่ชนะในแต่ละสาย

พิจารณาจากทีมที่วิ่งได้ระยะทางรวมไกลที่สุด

ในเวลา 20 นาที มีโบนัสครั้งละ 100 เมตร

หากหลบหลีกสิ่งกีดขวางได้แม่นยำ

แต่ความมันส์อยู่ที่กติกาใหม่

หากทีมที่สอง ซึ่งจุดเริ่มต้นอยู่ถัดไป

สามารถวิ่งแซงคันหน้าหรือน็อกรอบได้ จะชนะทันที

เริ่มเปิดสนามกันตอนบ่ายโมงกว่า ๆ ท้องฟ้าค่อนข้างครึ้ม

ทำเอาน้อง ๆ ใจเสียไปพอสมควร

เพราะฝนฟ้ารวมถึงสภาพแสงแดดที่เปลี่ยนไป

มีผลสำคัญต่อความแม่นยำของอุปกรณ์

ไฮเทคที่ใช้อย่างเช่น จีพีเอส และเซ็นเซอร์

รวมถึงอาจทำให้โน้ตบุ๊ก

และกล้องที่นำมาใช้เกิดความเสียหายได้

แต่ก็สามารถผ่านไปได้ด้วยดี น้อง ๆ ทั้ง 8 ทีม

ต่างแสดงความสามารถ ขับเคี่ยวกันอย่างเต็มที่

แถมสร้างความหวาดเสียวให้กับผู้ชมที่อยู่ใกล้

เพราะวิ่งได้เร็วมาก หากไม่สังเกต

หรือไม่รู้มาก่อน คงต้องนึกว่ามีคนขับอย่างแน่นอน

ในที่สุด ก็ได้ 2 ทีมสุดท้าย คือทีมขึ้น ช่าย

จากสถาบันเอไอที กับทีมแอร์ ฟอร์ซ ทู

จากโรงเรียนนายเรืออากาศ เข้าไปแข่งขันรอบตัดเชือก

และ สุดท้าย ทีมขึ้นช่ายใช้ลีลาบุกตะลุยด้วยความเร็ว

ชนป้ายสิ่งกีดขวางอย่างไม่กลัวเจ็บเพราะเป็นรถเก๋ง

เอาชนะทีมแอร์ ฟอร์ซ ทู ที่ใช้รถกอล์ฟไฟฟ้า

เน้นวิ่งเร็ว แม่นยำ และสม่ำเสมอไปอย่างหวุดหวิด

แชมป์รถอัจฉริยะไร้คนขับปีนี้ จึงตกเป็นของ

"ทีมขึ้นช่าย" จากสถาบันเอไอที

คว้ารางวัลเงินสด 300,000 บาท

และโล่เกียรติยศ จาก ดร.คุณหญิงกัลยา โสภณพานิช

รัฐมนตรีว่าการกระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี

ส่วนทีมแอร์ ฟอร์ซ ทู จากโรงเรียนนายเรืออากาศ

ได้รางวัลรองชนะเลิศ รับรางวัลเงินสด 200,000 บาท

พร้อมโล่เกียรติยศเช่นกัน

สำหรับทีม อะไรฟว์-ทู จากมหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง

คว้ารางวัลเทคนิคยอดเยี่ยม

ทีมผักชี จากเอไอที คว้ารางวัลความคิดสร้างสรรค์

และ ทีมดั๊ค ไรเดอร์ส จากมหาวิทยาลัยเทคโนโลยี

พระจอมเกล้าพระนครเหนือ

คว้ารางวัลออกแบบประหยัดพลังงานยอดเยี่ยม

“เมธี ศรีสุบรรณดิฐ” นัก ศึกษาจากภาควิชาเมคาโทรนิกส์

คณะวิศวกรรมศาสตร์และเทคโนโลยี เอไอที

หัวหน้าทีมขึ้นช่าย บอกถึงเทคนิคที่ทำให้ได้แชมป์ครั้งนี้ว่า

มีการพัฒนารถจากเดิมโดยเน้นที่ความเร็วเพิ่มขึ้นจาก

10 กิโลเมตรต่อชั่วโมง เป็น 40 กิโลเมตรต่อชั่วโมง

รวมถึงได้เขียนโปรแกรมใหม่เพิ่มด้านความน่าเชื่อถือและเสถียรภาพ

ทำให้รถมีจุดเด่นคือสามารถวิ่งได้เร็วมาก

ค่อนข้างนิ่งและสามารถวิ่งได้เสมือนมีคนขับจริง

“ทางทีมได้ปรับใช้ความรู้จากวิชาคอนโทรล

ในการควบคุมรถ ทำให้รถอยู่ในเส้นทาง

เลี้ยวหลบสิ่งกีดขวางได้

นอกจากนี้ยังมีการปรับใช้ความรู้จากวิชาอิเล็กทรอนิกส์

ในการติดตั้งและพัฒนาอุปกรณ์ต่าง ๆ

สำหรับรถอัจฉริยะไร้คนขับเช่น

มอเตอร์ เข็มทิศ และจีพีเอส”

ด้านทีมแอร์ ฟอร์ซ ทู จากโรงเรียนนายเรืออากาศ

ซึ่งส่งทีมเข้าแข่งขันเป็นครั้งแรก

นักเรียนนายเรืออากาศ จักรพันธุ์ ขาวสำรวย หัวหน้าทีม

บอกว่า ทีมได้พัฒนาเรื่องความเร็วของรถ

โดยทางตรงสามารถวิ่งได้ 25 กิโลเมตรต่อชั่วโมง

ส่วนทางโค้ง วิ่งได้ 15 กิโลเมตร ต่อชั่วโมง

จุดเด่นในรอบชิงนี้ มีการเปลี่ยนมา

ใช้จีพีเอสความละเอียดสูงซึ่ง

เป็นจีพีเอสที่ใช้สำหรับเครื่องบิน

นอกจากนี้ยังเพิ่มกันชนหน้าหลัง

รองรับความเร็วของรถที่เพิ่มขึ้นอีกด้วย

เห็นพัฒนาการด้านรถอัจฉริยะไร้คนขับของเยาวชนไทยแล้ว

น่ายินดีและมีความหวังขึ้นมาว่าสักวันคนไทย

คงมีโอกาสได้ใช้บริการรถไร้คนขับ เหล่านี้

และคงไม่ช้าไปกว่าประเทศผู้นำด้านเทคโนโลยีอื่นๆ

หากภาครัฐและเอกชนให้

การสนับสนุนอย่างต่อเนื่องเช่นทุกวันนี้!!!.

ที่มา เดลินิวส์ออนไลน์ 4 สิงหาคม 2552

Credits: http://www.youtube.com/user/jull8080

"ความสุข"ที่ถูกเก็บไว้

คอลัมน์ แท็งก์ความคิด
นฤตย์ เสกธีระ
max@matichon.co.th
มติชน
วันที่ 01 พฤศจิกายน พ.ศ. 2552

วันก่อนเดินทางไปพระราชวังสนามจันทร์ จังหวัดนครปฐม
คงรู้ๆ กันแล้วนะครับว่า พระราชวังสนามจันทร์นั้น
เป็นที่ที่พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 6
ใช้ฝึกกองเสือป่า ภายในพระตำหนักต่างๆ
จึงมีพระบรมฉายาลักษณ์ของพระองค์ประดับอยู่
แต่อีกหลายคนคงไม่รู้ว่า ที่พระตำหนักทับแก้ว
ภายในพระราชวังสนามจันทร์
ซึ่งเคยเป็นที่ประทับฤดูหนาวของล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ 6 นั้น
เดี๋ยวนี้ได้จัดให้เป็น "พิพิธภัณฑ์คณะฟุตบอลแห่งสยาม"
บริเวณ ชั้นสองของพระตำหนัก
มีพระบรมสาทิสลักษณ์ของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 5
ซึ่งเป็นภาพฝีพระหัตถ์ของล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ 6
วันนี้ภาพนั้นแลเลือนๆ แต่ใครได้พบเห็นก็ถือว่าเป็นบุญตา
ส่วน บริเวณอื่นๆ ได้จัดให้เป็นพิพิธภัณฑ์คณะฟุตบอลแห่งสยาม
เพื่อประกาศให้คนไทยรับรู้ว่า
เมื่อวันที่ 1 พฤศจิกายน พ.ศ.2458 รัชกาลที่ 6
ทรงจัดตั้ง "กรรมการคณะฟุตบอลแห่งสยาม" ขึ้น
มีพระยาประสิทธิ์ศุภการ (ม.ล.เฟื้อ พึ่งบุญ ณ อยุธยา)
เป็นสภาฯนายกฯ และทรงจัดให้มีการแข่งขันฟุตบอลระหว่างชาติขึ้น
เป็นครั้งแรกของไทย ทีมชาติไทย หรือสมัยนั้น
เรียกว่า ทีมชาติสยามชุดแรก มี 11 คน
เรียกว่า "คณะฟุตบอลสำหรับชาติสยาม"
ขอบันทึกรายชื่อนักกีฬาฟุตบอลชุดประวัติศาสตร์เอาไว้
นาย จรูญ รัตโนดม นายชอบ หังสสูต
นายตาด เสตะกสิกร นายโชติ ยูปานนท์
นายศรีนวล มโนหรทัต
นายแถม ประภาสวัต
นายกิมฮวด วณิชยจินดา
นายต่อ ศุกระกร
นายภูหิน สถาวรวณิช
นายอิน สถิตยวณิช
โดยมี ม.จ.สิทธิพร กฤดากร เป็นหัวหน้าชุด
ทีมชาติสยามนี้แข่งขันฟุตบอลกับทีมสปอร์ตคลับ
ซึ่งมีนักเตะจากสหราชอาณาจักรเป็นส่วนใหญ่
ผลการแข่งขันครึ่งแรก เสมอกัน 0-0
พอเข้าครึ่งหลังนายศรีนวล และ ม.จ.สิทธิพร
ทำสกอร์ให้แก่ทีมชาติสยาม นำเป็น 2-0
แต่ต่อมา ทีมสปอร์ตคลับสามารถยิงเอาคืนได้ 1 ลูก
ผลการแข่งขันหลังหมดเวลา
ทีมชาติสยามชนะทีมสปอร์ตคลับ 2-1
ได้ยินได้อ่านประวัติทีมฟุตบอลไทยในอดีตแล้วก็รู้สึกสนุกสนาน
ยิ่งในพิพิธภัณฑ์คณะฟุตบอลแห่งสยาม
นำเอารูปภาพเก่าๆ มาประดับ
มีพระบรมฉายาลักษณ์พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว
ทรงฉายภาพร่วมกับทีมฟุตบอลสยาม
ยิ่งปลาบปลื้มใจ วันนั้นเดิมชมภาพต่างๆ เสียเพลิน
จากเดิมกะเกณฑ์ตัวเองว่าจะ
เที่ยวชมพระราชวังสนามจันทร์สักชั่วโมง
เพราะมีกำหนดการต่อไปที่กาญจนบุรี
แต่พอได้ชื่นชมภาพก็เหมือนคนต้องเสน่ห์
ยิ่งได้ฟังเรื่องราว "ข้างหลังภาพ" ยิ่งติดตราตรึงใจ
นี่คือสิ่งที่แตกต่างจากการชมพิพิธภัณฑ์อื่นๆ ที่ผ่านมา
แตกต่างจากการเที่ยวชมพิพิธภัณฑ์ธรรมชาติ
แตกต่างจากการเที่ยวชมพิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติ
ที่เก็บเอาสิ่งประดิษฐ์ของมนุษย์ในอดีต
แตกต่างจากการเที่ยวชมพิพิธภัณฑ์เหล่านั้น
เพราะการเที่ยวชมพระราชวังสนามจันทร์
และพิพิธภัณฑ์คณะฟุตบอลแห่งสยาม
เป็นสถานที่ที่เก็บรวบรวมเรื่องราวของ
ธ ผู้ทรงเป็นพ่อแห่งแผ่นดิน
เป็นสถานที่ที่เก็บรวบรวมพระราชประวัติ
พระราชกรณียกิจ และอื่นๆ ที่มีคุณูปการต่อคนไทย
ชีวิตของพระราชวังสนามจันทร์
และพิพิธภัณฑ์คณะฟุตบอลไทย
จึงอยู่ที่เรื่องราวหลังภาพถ่าย
เหมือนเราที่เปิดอัลบั้มรูป
แล้วรำลึกถึงอดีตที่เกิดขึ้นนั่นแหละครับ
ใครไม่เคยลองก็ควรจะลองดูบ้าง
รูปภาพที่เราเคยบันทึกไว้
และเก็บรวบรวมไว้เป็นอัลบั้ม
รูปภาพวันที่ไปเที่ยวกับคนรัก
ภาพวันหมั้น-วันแต่งงาน
ภาพวันที่ไปเที่ยวกับเพื่อน ฯลฯ
รูปภาพที่เมื่อก่อนใช้วิธีการวาด
แล้วพัฒนามาเป็นการถ่ายภาพ
จากภาพถ่ายที่ใช้กระดาษอัดภาพ
มาสู่ภาพที่สามารถบันทึกลงในแผ่นดิสก์ได้เลย
ภาพเหล่านั้นหลายคนคงเก็บเอาไว้ในลิ้นชัก
ภาพเหล่านั้นหลายคนคงเก็บไว้ในเครื่องคอมพิวเตอร์
เก็บไว้โดยไม่เคยเปิดออกมาดู การเก็บภาพไว้ในลิ้นชัก
ก็เหมือนกับการเอาความสุขหมกซุกไว้
แต่ถ้าวันใดเราปัดฝุ่นภาพถ่ายสมัยอดีต
เอาออกมาระลึกถึงความหลัง
สมัยอนุบาลอาจจะยังจำความไม่ได้
อานุภาพความสุขอาจจะยังไม่บังเกิด
แต่พอระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย
มาถึงระดับอุดมศึกษา
พอเรามองเห็นตัวเองก็อาจจะหัวเราะก๊ากออกมา
พร้อมตั้งคำถาม "ทำไมเราถึงเชยระเบิดเลย"
ยิ่งถ้าจำเหตุการณ์ตอนบันทึกภาพนั้นๆ ได้
ความรู้สึกแห่งความภาคภูมิ
ปลาบปลื้ม ตลกขบขัน และอื่นๆ จะบังเกิดขึ้น
หากได้ดูกับคนที่อยู่ร่วมในเหตุการณ์ช่วงเวลานั้น
ก็จะยิ่งมีชีวิตชีวา เพราะภาพแต่ละภาพนั้น
มีเรื่องราวข้างหลังให้ระลึกนึกถึง และในภาพที่บันทึก
เรามักจะบันทึกตอนที่ชีวิตมีความสุข
บันทึกไว้ให้จดจำ
แต่ที่ผ่านมา เราเอาความสุขที่บันทึกเก็บไว้ในลิ้นชัก
จึงไม่ใช่เรื่องเหลือบ่ากว่าแรง
หากเราคิดจะไปหยิบอัลบั้มรูปเก่าๆ
มาเปิดดูอีกสักครั้ง
ความสุขเล็กๆ ก็จะเกิดขึ้นโดยไม่ต้องพึ่งใคร

สวัสดี

หน้า 17