ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ
"หนุ่มเมืองจันท์"
มติชนสุดสัปดาห์
วันที่ 27 มีนาคม พ.ศ. 2552
เผลอแป๊บเดียวงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติเวียนมาถึงอีกแล้วครับ
ถึงวาระนี้ผมรู้เลยว่าท่านผู้อ่านอยากให้เขียนเรื่องอะไร
แนะนำหนังสือเล่มใหม่ของผมใช่ไหม??
ก็ได้ครับ จำใจจริงๆ
หนังสือชุด "ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ" เล่มนี้เป็นเล่มที่ 13 แล้ว
ทำสถิติเท่าเทียมกับหนัง "บ้านผีปอบ" พอดี
เล่มนี้ "ตุ๊-นก" น้องที่สำนักพิมพ์ออกคำสั่งว่าอยากได้เรื่องเกี่ยวกับ
การให้กำลังใจคนที่เผชิญกับวิกฤตเศรษฐกิจ
ขอแค่นี้สบายมาก...จัดให้ครับ ทุกครั้งที่มีวิกฤต
เราจะรู้สึกเหมือนกับคนที่เดินฝ่า "ความมืด"ไม่รู้ว่าจะก้าวเดินไปทางไหนดี
และไม่มั่นใจว่าจะออกจาก "ความมืด" ได้หรือไม่"ความมืด" นั้นไม่น่ากลัวเท่ากับ
"ทัศนคติ" ต่อ "ความมืด"และ "จินตนาการ" ในทางลบของเรา
"ความหวัง" และ "กำลังใจ" จึงเป็นเรื่องสำคัญมากในเวลานี้
ดังนั้น ทุกครั้งที่มีน้องมาปรึกษาปัญหา
ผมจะแนะนำหลักคิดในการฝ่า "ความมืด" 2 เรื่อง
เรื่องแรก อย่าตัดสินใจอะไรในช่วงที่เรามีอารมณ์...โกรธ น้อยใจ เสียใจ
หรือหมดอาลัยตายอยากห้ามตัดสินใจเด็ดขาด
เพราะช่วงนั้นน้ำหนักของ "อารมณ์" มากกว่า "เหตุผล"
ตัดสินใจไปแล้วอาจได้แค่ความสะใจระยะสั้น
แต่ไม่ใช่หนทางที่ดีที่สุดเรื่องที่สอง
ให้ถือหลักการแก้ปัญหาเหมือนกับการเดินในความมืดยิ่งมืดเท่าไร
เราจะยิ่งก้าวช้าๆ อย่างระมัดระวังมากเท่านั้น"ใจ" อาจกำหนดทิศทางแต่
"สมาธิ" จะอยู่กับ "ปลายเท้า" ที่เหยียบย่างลงไป
อย่าเสียเวลามองย้อนกลับไปโหยหากับอดีตที่ผ่านไปแล้ว
หรือฝันถึงอนาคตที่ยังมาไม่ถึงต้องทำตัวเป็นนักเต้นบัลเล่ต์ทำตัวให้สนุกบนปลายเท้าให้ได้
พอสั่งได้เรื่องหนึ่ง "ตุ๊-นก" ก็เริ่มเรื่องที่สอง
คราวนี้ไม่ได้สั่ง ทั้งสองคนอ้างว่าเป็นคำขอร้องแต่ห้ามปฏิเสธ
"ไม่เอาชื่อ...ตั้งใจมากอยากเอารูปขึ้นปก"ครับ
ผมประกาศในคำนำ "ไม่ตั้งใจแต่ทำไมจึงสุข" หนังสือเล่มก่อนหน้านี้ว่าเล่มใหม่ผมจะใช้ชื่อ
"ตั้งใจมากอยากมีรูปขึ้นปก"เรื่องนี้มีตำนานครับปกเล่มที่แล้ว
"ก้า" ที่ออกแบบปกเอารูปผมไว้ที่สันปก
ด้วยเหตุผลว่าชื่อหนังสือบอกชัดเจนว่า
"ไม่ตั้งใจ"ถ้าเอารูปขึ้นปก ก็แสดงว่า "ตั้งใจ"ผิดคอนเซ็ปต์ชื่อหนังสือ
ผมจึงประกาศกร้าวในคำนำผู้เขียนว่าจะตั้งชื่อหนังสือเล่มใหม่แบบไม่ให้
"ก้า" อ้างเหตุผลได้เลย"ตั้งใจมากอยากมีรูปขึ้นปก"กะเอารูปตัวเองขึ้นปกแบบเต็มๆ เสียที"
ทำไมใช้ชื่อนี้ไม่ได้" ผมถาม "ตุ๊-นก""เราต้องการหนังสือที่ให้กำลังใจคนอ่าน
ไม่ใช่หนังสือเอาแต่ใจตัวเองของนักเขียน
"เอ๊ะ...น้องพูดตรงเกินไปหรือเปล่าแม้จะเป็นเรื่องจริง แต่มันก็พูดอ้อมๆ ได้
"ตุ๊-นก" พูดจบก็เดินหนีเลยทิ้งให้ผมต้องคิดชื่อหนังสือใหม่คิดตั้งหลายชื่อ
แต่ยังไม่ชอบจนแวบหนึ่ง
ผมนึกถึงเรื่องการเดินในความมืดนึกถึงการมองใกล้ๆ แค่ "ปลายเท้า""ปลายเท้า"
เป็น "รอยต่อ" ระหว่าง "ปัจจุบัน" กับ "อนาคต"
สังเกตไหมครับว่าทุกครั้งที่เราจะก้าวเดินเราจะลงน้ำหนักที่ "ปลายเท้า"
หรือแม้แต่ตอนที่หยุดนิ่ง ถ้าเราต้องการที่มองไกลไปอนาคตการเขย่งยืนก็ต้องพึ่งพา
"ปลายเท้า"ยิ่งคิด ผมยิ่งชอบ "ปลายเท้า"แล้วประโยคนี้ก็แวบเข้ามา
"จุดหมายที่ปลายเท้า"
หลังจากคำว่า "จุดหมายที่ปลายเท้า"
แวบเข้ามาในปลายสมอง ผมก็นึกถึงคำใกล้เคียง
"จุดหมายที่ปลายคาง"แบบนี้ต้องเป็นหนังสือแอ็กชั่น
ประมาณ "จา พนม"เล่นจริง เจ็บจริง
แต่ถ้าต้องการให้ติดเรต R แบบ "อมร"ต้อง..."จุดหมายที่ปลายลิ้น"
สุดท้ายเมื่อนึกถึงภาพลักษณ์ที่เปี่ยมด้วยสาระของตัวเองแล้ว
"จุดหมายที่ปลายเท้า" ดีที่สุดแม้ชื่อจะเปลี่ยนไปจากที่ตั้งใจไว้เมื่อเล่มที่แล้ว
แต่เป้าหมายของผมก็ยังเหมือนเดิมต้องเอารูปนักเขียนขึ้นปกตามคำเรียกร้องของผู้อ่าน
ที่ผมได้ยินทาง "ลมปราณ" มานานแสนนานหลังจากบอกชื่อหนังสือกับ "ก้า" แล้ว
ผมก็กระซิบยืนยันวัตถุประสงค์เพื่อผู้อ่านของผม
"นะ ก้านะให้ผู้อ่านสมหวังหน่อยเถอะ"
"ก้า" คิดนิดนึงแล้วตั้งคำถาม
"พี่ไม่กลัวคนอ่านจะตีความอะไรผิดๆ หรือ"
"ผิดตรงไหน"
"คิดดูสิ หน้าปกมีรูปหน้าพี่ แล้วมีคำอธิบายข้างล่างว่า...จุดหมายที่ปลายเท้า"
ผมสะดุ้งจริงดิ คำว่า "ปลายเท้า" ตัวใหญ่เบ้อเริ่มแต่มีหน้าผมเป็น "จุดโฟกัส"
มันจะคิดเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้เลยนอกจากความละม้ายคล้ายคลึงจินตนาการต่อได้เลย
ว่าพจนานุกรมฉบับมติชนต้องบัญญัติศัพท์ใหม่ขึ้นอย่างแน่นอน
จากที่เคยมีคำด่าว่าหน้าเหมือน "ส้น TEEN"
คราวนี้คนไทยก็จะได้ศัพท์ด่าคำใหม่หน้า ปลาย TEEN"
แล้วอธิบายความหมายด้วยใบหน้าของผม
แม้จะสามารถตีความในแง่ดีว่าเป็นช่วง "ปลาย" ของวัย "TEEN"
แต่คำนวณแล้วคนที่คิดในแง่ดีแบบนี้คงมีไม่เท่าไรได้ไม่คุ้มเสียผมนำเรื่องนี้ไปปรึกษา
"น้ายงค์" ด้วยความหวั่นเกรงว่าผู้อ่านจะผิดหวัง
"น้ายงค์" พยักหน้าอย่างเห็นใจก่อนเสนอทางแก้ไข
"ถ้ามีใครถามว่าทำไมไม่มีรูปบนปก ก็ให้ตอบแบบเซ็นว่า...จุดหมายอยู่ใต้เท้า"
น้ายงค์แนะ"แค่ดึงรองเท้าขึ้นก็เห็นแล้ว"
หน้า 24
