มติชนออนไลน์
วันที่ 16 มกราคม พ.ศ. 2554
(ขออนุญาต ทางมติชนออนไลน์ เพื่อเผยแพร่ ไว้ ณ ที่นี้
และขอแสดงความระลึกถึงท่านอาจารย์ รศ.ประทุมพร วัชรเสถียร ด้วยความอาลัยยิ่ง)
สกุลไทย
หมายเหตุ : เนื่องในโอกาสวันครู แห่งชาติ มติชนออนไลน์
จึงได้ขออนุญาตคัดลอกข้อความส่วนหนึ่งในงานเขียนของ
รศ.ประทุมพร วัชรเสถียร
อดีตรองอธิการบดีฝ่ายวิเทศสัมพันธ์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
อดีตอาจารย์ประจำภาควิชาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ คณะรัฐศาสตร์ จุฬาฯ
นักเขียนคอลัมนิสต์
พิธีกร นักจัดรายการวิทยุ ในสื่อต่าง ๆ และอดีตสมาชิกสภานิติบัญญัติแห่งชาติ (สนช.)
ที่ได้ล่วงลับไปแล้วเมื่อไม่นานมานี้ ซึ่งถูกบรรจุไว้ใน
หนังสือ "การตายและงานศพของฉัน"
บอกเล่าข้อคิด คติเตือนใจ และแนวทางการใช้ชีวิตของตัวท่านเองไว้
ด้วยถ้อยคำภาษาเรียบง่ายแต่ให้กำลังใจสำหรับคนที่ยังมีชีวิต
ลมหายใจเพื่อสู้ในโลกแห่งความเป็นจริงต่อไป
และก้าวย่างด้วยอารมณ์เบิกบานโดยไม่ประมาท
เมื่อชีวิตของฉันเดินทางมาถึงวันนี้
ฉันไม่มีความกลัวเรื่องความตายของตัวเองอีกต่อไปแล้ว
ฉันไม่สนใจว่าฉันจะตายเมื่อไร เหตุใดจึงตาย ตายแล้วจะไปไหน
ฉันไม่สนใจใคร่รู้ทั้งนั้น รู้อยู่แต่ว่าฉันอยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ (อีกนานเท่าไรไม่ทราบ)
ให้เป็นประโยชน์ที่สุด และอย่างมีความสุขที่สุด
การทำชีวิตให้เป็นประโยชน์ที่สุด
และมีความสุขที่สุดในทัศนะของฉัน น่าจะเป็นดังนี้ คือ
๑.ปฏิบัติภารกิจในหน้าที่ให้ดีที่สุด สมบูรณ์ครบถ้วนที่สุด อย่างเต็มใจ
และอย่างสนุกที่สุด ภารกิจใด ถ้าคิดว่าต้องฝืนใจทำ
ทำแล้วไม่สนุก ทำแล้วเกิดความทุกข์ เกิดความกดดัน
ทำให้เคร่งเครียด ฉันจะพยายามหลีกเลี่ยงให้ไกลที่สุด
ฉันมีวิธีเลือกภารกิจของฉันดังนี้คือ
๑.๑ ทำงานชนิดที่ชอบ ทำด้วยใจรัก ทำแล้วสนุก ทำแล้วมีความสุข
๑.๒ ทำงานที่ให้ประโยชน์แก่เพื่อนร่วมโลก
๑.๓ ทำงานที่ให้ค่าตอบแทนเป็นเงินตรา หากฉันยังคงมีความต้องการด้านนี้
๑.๔ ทำงานที่ให้ความสุขแก่ผู้อื่น แม้จะไม่เป็นประโยชน์ใดๆ ก็ตาม
(แต่ต้องไม่ผิดกฎหมาย และผิดศีลธรรม)
๒. คบคนที่คบแล้วทำให้จิตใจสบาย ร่าเริง เบิกบาน เปิดสมองและโลกทัศน์
ฉันไม่กลัวว่าจะมีเพื่อนน้อย หากเพื่อนเพียง ๒ – ๓ คน
ที่ฉันคบสนิทด้วยทำให้ฉันสบายใจ ผู้ใดที่ทำให้ฉันรกตาด้วยภาพ
รกหูด้วยคำพูด รกใจด้วยเรื่องร้าย ฉันขออยู่ห่างที่สุด
๓. สิ่งใดที่ฉันคิดว่าเป็นสิ่งดีที่ ควรทำ
ฉันจะไม่ผลัดวันประกันพรุ่งอีกต่อไป เช่น
๓.๑ เขียนจดหมายถึงเพื่อนรักที่ไม่ได้เจอกันมานาน
หรือติดต่อนัดพบกับเขา หากทำได้
๓.๒ ไปเยี่ยมผู้ใหญ่อันเป็นที่รักและเคารพ ซึ่งมิได้เยี่ยมเยือนมานาน
โดยเฉพาะผู้สูงอายุที่ไม่มีใครเหลียวแล
๓.๓ อ่านหนังสือที่เคยคิดอยากอ่าน หรือหยิบมาเตรียมไว้
แต่ยังไม่เคยมีเวลาเปิดอ่าน
๓.๔ ตื่นแต่เช้าตรู่ เพื่อออกไปเดินเล่นท่ามกลางอากาศบริสุทธิ์ในสถานที่เหมาะสม
เช่น สวนสาธารณะ หรือเดินชมกรุงเทพฯ ย่านที่ฉันเคยรู้จัก
และอยากกลับไปฟื้นความหลังอีก หรือย่านที่ไม่รู้จัก
แต่อยากทำความรู้จัก ในฐานะที่ฉันเป็นชาวกรุงเทพฯ มาตั้งแต่เกิด
๓.๕ ส่งเงินหรือสิ่งของไปช่วยเหลือผู้ที่ขาดแคลน
โดยผ่านตัวแทนที่เชื่อใจได้ว่าจะนำความช่วยเหลือของฉันไปถึงตัวบุคคลที่ต้อง การ
(หากให้โดยตรงไม่ได้)
๓.๖ อ่านหนังสือธรรมะ หรือฟังข้อคิดทางธรรมะเป็นประจำ และปฏิบัติตามนั้น
จะเป็นธรรมะของศาสนาใดก็ได้ ธรรมะที่ช่วยแก้ปัญหา อ่าน/ฟัง
แล้วใจสบายนั้นคือธรรมะที่ถูกต้อง ธรรมะใดที่อ่าน/ฟังแล้วหนักใจ
ทำให้เป็นคนเห็นแก่ตัว เต็มไปด้วยโมหะ สร้างความแตกแยก นั่นมิใช่ธรรมะ
๔. หากร่างกายและจิตใจของฉันอำนวย ฉันอยากมีอาชีพเป็นนักเขียน
จนถึงวันสุดท้ายของชีวิตของฉัน ฉันอยากเขียนเรื่องทุกชนิดที่มีสื่อเผยแพร่
ไม่ว่าจะเป็นนวนิยาย บทความ เรื่องท่องเที่ยวจากประสบการณ์ คอลัมน์ประจำ
บทวิจารณ์ หรือการตอบจดหมายแนะแนวทางแก้ไขปัญหาชีวิต
รวมทั้งเรื่องธรรมะและการอบรมกล่อมเกลาจิตใจ และพฤติกรรมของมนุษย์
๕. ฉันจะรู้จักมี “มุมชีวิต” ของตัวเอง หมายความว่า
ฉันจะต้องรู้ข้อจำกัดของบทบาทของฉันว่าควรยุ่งเกี่ยวกับชีวิตคนอื่น มากน้อย เพียงใด
และควรพอใจบทบาทความเป็น “คนนอก”ของตัวเองเพียงใด ฉันจะต้องรู้ว่า
ไม่ว่าฉันจะเป็นภรรยา หรือแม่ หรือพี่ หรือย่า หรือยายของผู้ใด
ฉันย่อมไม่มีสิทธิ์เข้าไปเกี่ยวข้องในการตัดสินใจเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิต
ของคนเหล่านั้น หากฉัน ถูกขอคำปรึกษาหารือ
ฉันจะให้คำปรึกษาที่ดีที่สุดเท่าที่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเช่นนั้น
แต่ฉันจะไม่โกรธเคือง หรือเก็บเอามาเป็นอารมณ์
หากบุคคลเหล่านั้นไม่ปฏิบัติตามข้อแนะนำของฉัน
ฉันจะมีแค่ หูเปิด ตายิ้ม ปากปิด ต่อพวกเขาเหล่านั้น
๖. ฉันจะไม่ “แบกโลก” ฉันจะไม่เป็นคนเจ้าทุกข์
ฉันจะไม่ทุกข์เกินขนาดที่ควรทุกข์ ฉันจะต้องเตือนใจตัวเองว่า
- ฉันจะไม่ทุกข์ต่อเรื่องที่แก้ไขได้ เพราะหากฉันสามารถแก้ไขได้
ฉันก็ไม่จำเป็นต้องมีความทุกข์
- ฉันจะไม่ทุกข์ต่อเรื่องที่แก้ไขไม่ได้
เพราะต่อให้ฉันทุกข์จนหน้าไหม้ใจขมไปหมด
ฉันก็ยังแก้ปัญหานั้นไม่ได้ แล้วฉันจะปล่อยให้ความทุกข์มาครองใจฉัน
จนถึงวันสุดท้ายแห่งชีวิตของฉันด้วย ประโยชน์อันใด
๗. ฉันจะไม่โกรธ ฉันจะไม่โมโห
เพราะความโกรธคือความโง่ ความโมโหคือความบ้า
ฉันจะไม่เตรียมตัวตายอย่าง คนโง่และคนบ้า
