a day ปีที่ 3 ฉบับที่ 26 เดือนตุลาคม 2545
ภาพปก : เรวัต พุทธินันทน์
ออกแบบ : ทรงพล จั่นลา
• อยากรู้นัก, อย่างน้อยก็คิดดี, สมปองน้องสมชาย, คงมีสักวัน, มันแปลกดีนะ, ฝัน, กำลังใจ, เมืองใหญ่เมืองนี้, ชอบก็บอกชอบ, บทเพลงเพื่อเด็ก คือชื่อเพลงของพี่เต๋อ-เรวัต พุทธินันทน์ ที่เราชวนมาเป็นชื่อบทความในเมนคอร์สฉบับนี้ทั้งหมด
• ก็หนวดเต็มปกขนาดนี้ เราจะทำเรื่องอะไรถ้าไม่ใช่เรื่องของชายนักดนตรีที่ปลูกปั้นวงการเพลงไทยให้มาไกลถึงวันนี้โดยเชื่อในความคิดสร้างสรรค์
• พูดชื่อเขาอีกครั้ง เรวัต พุทธินันทน์
• นอกจากบ้าคลั่งเปิดเพลงทุกชุดของพี่เต๋อฟังลั่นออฟฟิศแล้ว เรายังได้รับความร่วมมืออย่างดีจากบริษัท แกรมมี่เอ็นเตอร์เทนเมนต์ จำกัด (มหาชน) ที่ให้ความร่วมมือทั้งในเชิงข้อมูล การให้สัมภาษณ์ และให้หยิบยืมของสำคัญมาใช้ประกอบข้อมูล
• ที่ได้เห็นบทสัมภาษณ์ พี่เล็ก-บุษบา ดาวเรือง และตีพิมพ์บทความของ พี่ดี้-นิติพงษ์ ห่อนาค เป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของน้ำใจ เพราะเรายังได้คุยกับผู้บริหารระดับสูงและพี่น้องผองเพื่อนที่เกี่ยวข้องกับพี่เต๋อในแกรมมี่มากมายมาประมวลใช้ด้วย
พี่เต๋อ-เรวัต พุทธินันทน์
"คอนเสิร์ตปึ้กกก...!"
19 ตุลาคม พ.ศ. 2529
อินดอร์ สเตเดียม หัวหมาก
Wichian Rerkpaisanภาพเก่าเรื่อง (แก้ไขขยายความตามคำเรียกร้อง)
.......
เปิดเจอภาพเก่าราวๆ ปี 2529 นับได้ก็ 35ปีมาแล้ว
เป็นภาพตัวเองที่กำลังกำกับ MV ของ"พี่เต๋อ เรวัต พุทธินันทน์"
คือพี่ชายใจดีหนวดดก ศิลปินรุ่นใหญ่ในวงการที่จากพวกเราไปนานตั้งแต่ปี 2539
เพลงนี้ชื่อ "สมปองน้องสมชาย"
ส่วนตัวประกอบที่มาร่วมงาน จำไม่ได้เลยสักคน
พี่เต๋อเป็นคนที่ให้เกียรติคนทำงานทุกคน อดทน ใจเย็น ทุ่มเท ร่วมทุกข์ร่วมสุข และเสียสละ
พี่เต๋อรู้ว่าใครเก่งและถนัดอะไร ไม่ก้าวก่าย
กบ ไมโคร (ไกรภพ จันทร์ดี)ถามผมว่า MV เพลงนี้พี่เค้าบรีฟอะไรรึเปล่า
ก็ต้องบอกว่าไม่ได้บรีฟครับ เรารู้ทางกัน พี่เค้ารู้ว่าผมเข้าใจเรื่องภาพดีอยู่แล้ว
แต่พี่เค้าจะซีเรียสเรื่องที่เค้าเก่งกว่า คือเรื่องดนตรี จังหวะ สั้น-ยาว-หนัก-เบา ตก-อะ-ยก-อิ อะไรประมาณนั้น
ถึงขั้นเปิดคอร์สสอนกันเลยทีเดียว
ประมาณว่าคนทำภาพก็ต้องรู้เรื่องดนตรีดีพอสมควร
จะตัดต่อก็ต้องตรงจังหวะ ตรงไหน แฉ ตรงไหนกระเดื่อง ไม่ใช่ตัดคร่อมไปหมด
ช่วงที่ถ่ายทำเสร็จ บัดดี้ผม(อู๊ด ชูพงษ์ รัตนบัณฑูร) ที่เป็นทั้งตากล้องและตัดต่อลาบวช
พี่เต๋อถึงขั้นลงมาช่วยตัดด้วยตัวเอง
ก็ไอ้เครื่องตัดต่อรุ่นโบราณมันไม่ง่ายเหมือนเครื่องตัดต่อดิจิตอลสมัยนี้
ต้องเคาะให้ตรงจังหวะ ไม่งั้นมันจะกินเฟรม ภาพก็จะเคลื่อนไม่syncกับดนตรี
ต้องรื้อตัดใหม่หมดทั้งเพลง ถ้าพลาดทีก็รื้อหลายครั้ง
เพลงๆนึงกว่าจะตัดเสร็จสมัยจึงกินเวลานาน
จึงบังคับว่าผู้กำกับทุกคนต้องวางสตอรี่บอร์ดให้เป๊ะ
มาดำน้ำในห้องตัดไม่ได้
โชคดีที่พี่เต๋อเคาะตัดให้อย่างเป๊ะแม่นยำเหมือนเครื่องเมโทรนอมประมาณนั้น
ที่รู้เพราะเจ้าเครื่องตัดรุ่นอนาล็อกจะมีรันตัวเลขกำกับไว้
และตัวเลขมันตรงทุกครั้งที่พี่เต๋อลองเคาะซ้อมก่อนเอาจริง
อยากรู้จักเพลงนี้ก็ลองค้นดูนะครับ มีMVให้ดู อาจมีหลายเวอร์ชั่น
แต่เวอร์ชั่นผมนี้เป็นเวอร์ชั่นเกี่ยวกับคนงานในโรงงานครับ
ให้ดีหาตัวเต็ม ยาว 4 นาที39 จะได้อารมณ์กว่ากันเยอะ
ใครทันเม้นท์มาเล่าสู่กันฟังบ้างนะ
