www.nitipongfanclub.com
บทสัมภาษณ์ พี่ดี้ # 2
Custom Search
Jan 30, 2007
Jan 28, 2007
คุยความคิด กับ ม.ล.ณัฏฐกรณ์ เทวกุล
"ยินดีเลยที่มีคนวิจารณ์
แต่ผมไม่ฟังหรอก
คำวิจารณ์มันก็แค่ยิ่งกระตุ้น
ให้ผมเป็นตัวของตัวเองมากยิ่งขึ้น
คือผมก็ฟังแหละ
แต่ไม่ซึมซับอย่างที่คุณต้องการให้ซึมซับ
ด้วยนิสัยแบบนี้
ผมถึงว่าตัวเองคงอยู่ในวงการได้ไม่นานนักหรอก"
"ม.ล.ณัฏฐกรณ์ เทวกุล" หรือ "คุณปลื้ม"
เป็นบุตรชายของ
"ม.ร.ว.ปรีดิยาธร เทวกุล" รองนายกรัฐมนตรี
และรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลัง
ปัจจุบันเขาเป็นผู้ดำเนินรายการ "วิพากษ์หุ้น"
ทางโมเดิร์นไนน์ทีวี เป็นผู้วิเคราะห์ข่าวเศรษฐกิจ
ช่วงข่าวภาคเที่ยงทาง ททบ.5 เป็นผู้ประกาศข่าวและวิเคราะห์ข่าว "นิวส์ไลน์"
ภาคภาษาอังกฤษ ทางช่อง 11
เป็นผู้ดำเนินรายการวิทยุคลื่นเอฟเอ็ม 88 เมกะเฮิร์ตซ์
และล่าสุดเป็นผู้ดำเนินรายการคนใหม่ที่มาเสริมทีม
ในรายการ "เรื่องเล่าเช้านี้" ทางช่อง 3
ซึ่งเป็นรายการที่ทำให้เขาเป็นที่รู้จักและได้รับการกล่าวถึงมากเป็นพิเศษ
เหตุผลหนึ่งคงเพราะเขาต้องมาประกบกับพิธีกรดังอย่าง
"สรยุทธ สุทัศนะจินดา" นั่นเอง
แต่ถ้าอ่านทั้งหมดทั้งมวลนี้พร้อมๆ กับดูรูปแล้วยังไม่ร้องอ๋อ!
ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร นับแต่บรรทัดต่อไป
เราจะพาคุณไปรู้จักกับตัวตนและความคิดของเขาให้มากขึ้น
คุณปลื้มจบชั้นประถมศึกษาในเมืองไทย
จากนั้นจึงไปเรียนต่อที่ประเทศสหรัฐอเมริกา
และจบการศึกษาสูงสุดในระดับปริญญาโท
สาขาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ
เน้นเศรษฐศาสตร์ระหว่างประเทศ
มหาวิทยาลัยจอห์นส์ฮอพคินส์
เมื่อกลับเมืองไทย
เขาเป็นอาจารย์สอนภาษาอังกฤษอยู่พักหนึ่ง
จากนั้นจึงไปรับราชการทหารยศร้อยตรีอยู่ 2 ปี
แล้วก็ก้าวเข้าสู่วงการสื่อโทรทัศน์
เพราะความหลงใหลแต่วัยเยาว์ในที่สุด
"ผมชอบแต่ละรายการที่ได้ทำมาก มันสอนให้เราเรียนรู้
และปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ที่เราไม่เคยเจอ"
เขาเล่าให้ฟังถึงอาชีพที่ทำอยู่ "และที่แปลกแต่จริงก็คือ
บุคลิกของผมจะเปลี่ยนไปทุกรายการ
ขึ้นอยู่กับว่ารายการนั้นผมนั่งกับใคร
ผมนั่งกับคุณสรยุทธ ผมก็เป็นแบบนึง
ไปนั่งกับคนอื่นก็เป็นอีกแบบ
คุณจะเห็นคนละด้านของผมตลอด"
แต่ที่เห็นก็ล้วนแต่เป็นตัวจริงของเขาทั้งสิ้น, ชายหนุ่มว่า
เป็นบุตรชายของ
"ม.ร.ว.ปรีดิยาธร เทวกุล" รองนายกรัฐมนตรี
และรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลัง
ปัจจุบันเขาเป็นผู้ดำเนินรายการ "วิพากษ์หุ้น"
ทางโมเดิร์นไนน์ทีวี เป็นผู้วิเคราะห์ข่าวเศรษฐกิจ
ช่วงข่าวภาคเที่ยงทาง ททบ.5 เป็นผู้ประกาศข่าวและวิเคราะห์ข่าว "นิวส์ไลน์"
ภาคภาษาอังกฤษ ทางช่อง 11
เป็นผู้ดำเนินรายการวิทยุคลื่นเอฟเอ็ม 88 เมกะเฮิร์ตซ์
และล่าสุดเป็นผู้ดำเนินรายการคนใหม่ที่มาเสริมทีม
ในรายการ "เรื่องเล่าเช้านี้" ทางช่อง 3
ซึ่งเป็นรายการที่ทำให้เขาเป็นที่รู้จักและได้รับการกล่าวถึงมากเป็นพิเศษ
เหตุผลหนึ่งคงเพราะเขาต้องมาประกบกับพิธีกรดังอย่าง
"สรยุทธ สุทัศนะจินดา" นั่นเอง
แต่ถ้าอ่านทั้งหมดทั้งมวลนี้พร้อมๆ กับดูรูปแล้วยังไม่ร้องอ๋อ!
ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร นับแต่บรรทัดต่อไป
เราจะพาคุณไปรู้จักกับตัวตนและความคิดของเขาให้มากขึ้น
คุณปลื้มจบชั้นประถมศึกษาในเมืองไทย
จากนั้นจึงไปเรียนต่อที่ประเทศสหรัฐอเมริกา
และจบการศึกษาสูงสุดในระดับปริญญาโท
สาขาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ
เน้นเศรษฐศาสตร์ระหว่างประเทศ
มหาวิทยาลัยจอห์นส์ฮอพคินส์
เมื่อกลับเมืองไทย
เขาเป็นอาจารย์สอนภาษาอังกฤษอยู่พักหนึ่ง
จากนั้นจึงไปรับราชการทหารยศร้อยตรีอยู่ 2 ปี
แล้วก็ก้าวเข้าสู่วงการสื่อโทรทัศน์
เพราะความหลงใหลแต่วัยเยาว์ในที่สุด
"ผมชอบแต่ละรายการที่ได้ทำมาก มันสอนให้เราเรียนรู้
และปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ที่เราไม่เคยเจอ"
เขาเล่าให้ฟังถึงอาชีพที่ทำอยู่ "และที่แปลกแต่จริงก็คือ
บุคลิกของผมจะเปลี่ยนไปทุกรายการ
ขึ้นอยู่กับว่ารายการนั้นผมนั่งกับใคร
ผมนั่งกับคุณสรยุทธ ผมก็เป็นแบบนึง
ไปนั่งกับคนอื่นก็เป็นอีกแบบ
คุณจะเห็นคนละด้านของผมตลอด"
แต่ที่เห็นก็ล้วนแต่เป็นตัวจริงของเขาทั้งสิ้น, ชายหนุ่มว่า
"ผมเป็นตัวของตัวเองทุกรายการ
เพียงแต่ในตัวผมมีมันหลายส่วน
มันมีตัวโหดร้าย ตัวน่ารัก ตัวอ่อนน้อม
ตัวที่ประชดประชัน"
ที่ได้ยินมาก็คือมีตัวขี้หงุดหงิดด้วย?
"ก็มี แต่ผมจะเป็นกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไร้สาระ
คือผมจะรำคาญคนมายุ่งกับผม อย่างเวลาไปกินข้าว
ซึ่งผมไปคนเดียวบ่อย แล้วเด็กเสิร์ฟก็จะเข้ามาถาม
มายืนดู ซึ่งเขาก็ทำตามหน้าที่ แต่ผมรำคาญน่ะ
ต้องบอกเขาว่าเสิร์ฟเสร็จแล้วทิ้งผมไว้
อีก 20 นาทีค่อยกลับมาเก็บจาน
คือแค่กินคนเดียวมันก็น่าเบื่อพอแล้ว
คุณไม่ต้องมานั่งจ้องผม มันเสียมารยาทมาก ผมโมโหมาก"
เขาเน้นเสียงพร้อมออกท่าออกทางให้รู้ว่าไม่ชอบใจเรื่องนี้
เสียจริงๆเป็นคนมีชื่อเสียงแบบนี้ย่อมต้องถูกมองบ่อยขึ้นแน่
น่าสงสัยว่ามันจะทำให้เขายิ่งหงุดหงิดหรือไม่
"ไม่ ไม่ ถ้ามีคนมานิยมเราก็เป็นสิ่งที่ดี ผมแฮปปี้อยู่แล้ว
ทุกคนที่ทำงานในวงการอย่างนี้ก็ต้องการได้รับความชื่นชมทั้งนั้น"
แต่ถ้ามีคนไม่ชอบ ม.ล.ณัฏฐกรณ์ว่า
เขาจะยิ่งยินดีมากขึ้นอีกหลายเท่า"วันไหนที่รู้สึกว่าถูกโจมตี"
หมายถึงว่ามีคนคิดแย้งในเรื่องที่เขาวิจารณ์ไป
"ผมจะทำรายการออกมาดีมากเลยนะ จะตอบโต้ได้อย่างรุนแรงมาก
ยินดีเลยที่มีคนวิจารณ์ แต่ผมไม่ฟังหรอก
คำวิจารณ์มันก็แค่ยิ่งกระตุ้นให้ผมเป็นตัวของตัวเองมากยิ่งขึ้น
คือผมก็ฟังแหละ แต่ไม่ซึมซับอย่างที่คุณต้องการให้ซึมซับ
ด้วยนิสัยแบบนี้ ผมถึงว่าตัวเองคงอยู่ในวงการได้ไม่นานนักหรอก"
ไม่ใช่แค่ปัจจัยข้างต้น เขาว่า
การมีเกิดและมีดับของชื่อเสียงในวงการนี้
ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่น่าจะทำให้เขาทำอาชีพนี้ไปตลอดชีวิตไม่ได้
"ชื่อเสียงในวงการนี้ผมว่าแป๊บเดียวก็หายไปแล้ว
เหมือนอาชีพดาราน่ะ สักวันกระแสนิยมมันก็จะหายไป
ผมกำลังเครียดเรื่องนี้มากเลยนะ เพราะผมไม่อยากเป็นดาราตกอับ"
เขาบอกด้วยสีหน้าเป็นกังวล
"ไม่ใช่ว่าผมไม่แฮปปี้กับงานปัจจุบันนะ
เราอยากทำทีวีมาตั้งนานแล้ว พอได้ทำก็ชอบมาก"
คุณปลื้มรีบอธิบายเพราะกลัวเราจะเข้าใจผิด"
แต่ที่ผมไม่แฮปปี้คือภาพของชีวิต 20 ปีนับจากนี้
ผมกำลังวิกฤตกับชีวิตตัวเองในแง่ที่ว่าบั้นปลายผมจะทำอะไร
ตอนนี้ผมอายุ 30 ปี
แต่ตามธรรมชาติผมคงอยู่ในวงการนี้ได้อีกไม่เกิน 10 ปีมั้ง
ตอนนั้นผมจะอายุแค่ 40
และยังเหลือเวลาทำงานอีกมาก แล้วผมจะทำอะไรต่อล่ะ"
เขากล่าวด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยคำถามเขาน่ะไม่สนใจจะทำธุรกิจ
ที่มองๆ ไว้คืออาจจะหันไปเล่นการมือง
เพราะสนใจจะเข้าไปมีบทบาทเรื่องนโยบายของประเทศ
อย่างตอนนี้เขาก็มีนโยบายเชิงสังคมไว้ในใจคร่าวๆ
ไม่ได้มองในฐานะนักการเมือง
แต่มองในฐานะคนทำสื่อคนหนึ่ง
ซึ่งเขาว่าการนำเสนอข่าวทุกวันนี้ควรได้รับการปรับให้เหมาะสม
โดยบอกว่าเขาไม่เห็นด้วยกับสื่อที่เล่นเรื่องข่าวลือ
และสื่อที่ให้น้ำหนักกับคนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่งมากจนเกินไป
ที่สำคัญคือ เขาไม่เห็นด้วยกับการลงข่าวอาชญากรรม
ในหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์"
มันเป็นข่าวที่สื่อทั้งไทยและเทศลงเพื่อขาย
ซึ่งมันแย่มากเลยนะ เขารู้ว่าคนอยากอ่านข่าวฆาตกรรม ข่มขืน
แต่ที่ทุกคนไม่รู้ก็คือ คุณไม่ได้เกิดมาแล้วอยากอ่าน
แต่พอคุณเริ่มอ่านมันแล้วจะเริ่มติด ยิ่งอ่านยิ่งชอบ
เพราะมันไปกระตุ้นสันดานดิบของมนุษย์ที่ชอบเรื่องพวกนี้
ที่วิปริตก็คือ พออ่านมากๆ ในที่สุด
มันจะไปถึงจุดที่คุณอยากจะทำมันบ้าง
"ผมว่าเราเสนอให้คนรู้ก็พอ แต่ไม่ต้องขึ้นหน้าหนึ่ง
เพราะไม่มีอะไรที่คุณจะได้จากอาชญากรรม
มันไม่มีประโยชน์ต่อสังคม แม้กระทั่งต่อครอบครัวผู้สูญเสียเลย
ยกเว้นเรื่องที่ว่าคุณจะป้องกันตัวเองยังไง"
เขาเปรียบเทียบว่า ข่าวบันเทิงยังให้ผลดีต่อสังคมมากกว่าเสียอีก
"บันเทิงเป็นสิ่งที่ดี เป็นข่าวที่ทำให้เรารู้สึกแฮปปี้กับชีวิต
ในมุมมองของผม เวลาข่าวบันเทิงใหญ่ๆ มีพื้นที่ในหน้าหนึ่ง
หรือทีวีนำเสนอข่าวมากขึ้นเป็นสิ่งที่ดี
แต่ไม่ใช่ไปปาปารัสซี่อะไรมากนะ เพราะมันทำให้เราสนุก
ไม่มีอิทธิพลที่เลวร้ายต่อสังคมอย่างอาชญากรรม
ผมเองยังติดตามข่าวฮอลลีวู้ดเลย เพราะชอบตั้งแต่เด็ก"
เขาว่าถ้ายังอยู่อเมริกา ก็คงเป็นสื่ออยู่ในแวดวงบันเทิงสหรัฐไปแล้ว
แต่ ณ วันนี้ที่เขาเป็นคนทำสื่อของไทย
เราอยากรู้ว่าเขามีแผนจะผลิตรายการของตัวเองบ้างหรือไม่?
"ไม่นะ ผมไม่ต้องการเป็นเจ้าของรายการ
ผมไม่ต้องการโปรดิวซ์เอง ไม่ต้องการหาโฆษณา
ไม่ต้องการเจอผู้บริหารช่อง หรือต้องห่วงว่ารายการจะโดนยกเลิกเมื่อไหร่
ผมต้องการเจอคน ชอบออนแอร์ความสามารถ ผมไม่สนเรื่องเงินเลย"
เขายืนยันหนักแน่นเพราะอย่างหลังมีมากแล้ว?
"ผมไม่ได้มองว่าตัวเองเป็นคนรวยเลย
คนนึกว่าผมมีเงิน แต่ผมไม่มี พ่อผมมี
แต่ก็ไม่ได้ให้ผม" คุณปลื้มรีบปฏิเสธ
"แล้วไลฟ์สไตล์ผมค่อนข้างสมถะ
เพียงแต่ว่าผมใช้เงินไปกับการซื้อสูทเยอะ
ในที่สุดผมคงจะขับรถเบนซ์ไม่ได้
เพราะผมบ้าซื้อสูทนี่แหละ อีกอย่างคือผมชอบกินข้าว
ชอบกินประหลาด ผมใช้เงินกับการพาผู้หญิงไปกินข้าวเยอะ
อีกหน่อยอายุ 50 ผมคงทำเหมือนพลเอกสันต์ (ศรุตานนท์)
แกเท่ รูปร่างดี แล้วก็ควงผู้หญิงบินไปกินข้าวที่ฝรั่งเศสหรือโรม
แต่ตอนนี้ผมทำไม่ได้ เพราะไม่มีตังค์"
เขาว่ายิ้มๆพูดถึงผู้หญิง เรารีบทักว่าเขากำลัง
เป็นที่ชื่นชอบในหมู่แฟนรายการเพศนี้
แต่เขาว่าพวกเธอเหล่านั้นคงชอบอะไรแปลกๆ มากกว่า
"ผู้หญิงเห็นผมแล้วไม่เหมือนชาวบ้านไง
เขาเห็นแล้วคงมองว่ามันแปลกดีนะ
เพราะหน้าผมมันก็แปลกๆ ไม่ได้หล่ออะไร
แต่เวลายิ้มมันก็คงสื่อความแฮปปี้จากในใจออกไปมั้ง"
ชายหนุ่มออกตัวอย่างเขินๆแต่
หลายคนก็ถึงขั้นมองว่าเขาเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อม
ทว่าคุณปลื้มกลับปฏิเสธ
"ชีวิตผมมันไม่มีอะไรเลย
ถ้าอยู่ไปสักพักแล้วคุณจะรู้ว่าผมน่ารำคาญ
คงไม่มีใครทนอยู่กับผมได้หรอก
ผมคงโสดตลอดชีวิตผมรู้อยู่แล้ว"
ดาวรุ่งแห่งวงการสื่อทีวีพูดปลงๆ
แล้วว่าตอนนี้ชีวิตมีแต่งานอย่างเดียว
"คือผมแยกไม่เป็นไง เวลาบ้างานจะไม่มีอารมณ์ไปจีบผู้หญิงเลย
ตอนนี้เลยมีเหงาๆ บ้าง"
ม.ล.ณัฏฐกรณ์ย้ำว่า ตอนนี้เขาบ้างานจนมีเวลาพักผ่อนน้อยมาก
ช่วงนี้จึงค่อนข้างเหนื่อย ลองถามว่าวันหนึ่งๆ
ทำงานมากแค่ไหน แทนที่จะตอบตรงๆ
เขากลับว่าอย่างนี้
"มันไม่ใช่งาน มันคือชีวิตผม"
Jan 18, 2007
สมเด็จพระนเรศวรมหาราช
สมเด็จพระนเรศวร เป็นพระราชโอรสของพระมหาธรรมราชากษัตริย์กรุงศรีอยุธยา
ถูกพม่าขอไปเลี้ยงไว้เป็นตัวประกันที่กรุงหงสาวดีเป็นเวลา 6 ปี
และเสด็จกลับเมืองไทยเมื่อพระชนมายุได้ 15 พรรษา
ต่อมาพม่าเกิดกบฏ เมืองรุม เมืองคังแข็งเมือง
พระเจ้าหงสาวดีโปรดให้สมเด็จพระนเรศวร ไปช่วยปราบกบฏครั้งนี้
โดยมีทัพมังสาเกียด พระมหาอุปราชาและทัพพระสังขทัตยกไปด้วย
ในที่สุดสมเด็จพระนเรศวรทรงตีเมือง ทั้งสองได้
พระเจ้าหงสาวดีทรงโปรดประทานสิ่งของเป็นบำเหน็จความชอบ
ภายหลังพระเจ้าหงสาวดีหวั่นเกรง ในฝีมือของสมเด็จพระนเรศวรว่ายอดเยี่ยมยิ่งนัก
หากปล่อยไว้จะเป็นเสี้ยนศัตรูสำคัญ จึงคิดจะกำจัดเสีย
แต่สมเด็จพระนเรศวรทรงรู้พระองค์ก่อน
จึงได้ประกาศอิสรภาพ ณ เมืองแครง
แล้วยกทัพกลับกรุงศรีอยุธยา
พ.ศ. 2121สมเด็จพระมหาธรรมราชาธิราชพระราชบิดาเสด็จสวรรคต
สมเด็จพระนเรศวรได้เสด็จขึ้นเสวยราชย์
ทรงสถาปนาสมเด็จพระเอกาทศรถพระอนุชาเป็นพระมหาอุปราช
พระเจ้าหงสาวดีโปรดให้พระมหาอุปราชา
พร้อมทั้งมังจาโรพี่เลี้ยงยกทัพมาถึงกรุงศรีอยุธยา
สมเด็จพระนเรศวรพร้อมด้วยพระเอกาทศรถ ยกทัพออกไปตั้งรับ
สมเด็จพระนเรศวรทรงช้างไชยานุภาพ ทรงชนช้างกับพระมหาอุปราชา
และฟันพระมหาอุปราชาสิ้นพระชนม์บนคอช้าง
ชัยชนะอันยิ่งใหญ่จากสงครามยุทธหัตถีครั้งนี้
นับเป็นสงครามกู้ชาติบ้านเมืองครั้งแรกในประวัติศาสตร์
โปรดให้สร้างพระเจดีย์ไว้เป็นอนุสรณ์เรียกว่าอนุสรณ์ดอนเจดีย์
อยู่ในจังหวัดสุพรรณบุรี สมเด็จพระนเรศวร
ทรงแผ่อาณาเขตของประเทศไทย
ให้กว้างใหญ่ไพศาลทรงนำประเทศให้กลับ ตั้งตัวได้
เป็นปึกแผ่นมีอำนาจเป็นที่เกรงขามแก่ข้าศึก
และประเทศเพื่อนบ้านใกล้เคียง สมเด็จพระนเรศวร ทรงเป็นนักรบ
และออกสนามรบจนวินาทีสุดท้ายคือทรงยกทัพ ไปตีอังวะ
ยกทัพเสด็จไปทางเมืองห้างหลวง
ส่วนสมเด็จพระเอกาทศรถเสด็จไปทางเมืองฝาง
สมเด็จพระนเรศวรตั้งทัพอยู่ที่ตำบลทุ่งแก้ว
ทรงประชวรหนักเสด็จสวรรคต ณ เมืองห้างหลวงนั่นเอง
รวมอยู่ในราชสมบัติได้ 15 ปี
พระชนมายุ 51 พรรษาตรงกับพ.ศ. 2148
Jan 15, 2007
ครูดีศรีแผ่นดิน
ซูมเหะหะพาที
ไทยรัฐ
ปีที่ 58 ฉบับที่ 17892
วันอังคาร ที่ 16 มกราคม 2550
ผมไม่ได้เขียนถึง “คุณครู” ใน “วันครู” มาหลายปีแล้ว
ทั้งๆที่ ยังมีความเคารพนบนอบต่อคุณครูทุกๆท่าน
และยังรำลึกถึง พระคุณของคุณครูที่มีต่อเด็กไทยอยู่เสมอ
แต่อาจจะเป็นเพราะเมืองไทยเรามีวันสำคัญต่างๆมากมาย
หากจะมุ่งเขียนถึงแต่เรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับวันสำคัญๆที่ว่านี้...
เผลอๆเราอาจจะไม่ต้องเขียนเรื่องอื่นๆ
เพราะจะมีเรื่องราวของวันสำคัญ
ทั้งที่ประเทศไทยเรากำหนดไว้
และที่สหประชาชาติ
ตลอดจนองค์กรสำคัญของโลกกำหนดไว้เกือบทั้งปี
ในกรณีของคุณครู บ่อยครั้งที่เกิดเรื่องต่างๆ
เป็นข่าวคราวขึ้นหน้า 1 หนังสือพิมพ์
ทำให้คอลัมนิสต์มักจะนำมาเขียนวิพากษ์วิจารณ์อยู่บ่อยๆ
ผมเองก็เขียนถึงวิจารณ์ถึง
ฝากข้อคิดเห็นไปถึงเท่าที่จะเขียนได้
แม้จะไม่บ่อยนักก็ตาม
แต่สำหรับ “วันครู” ปีนี้ ผมอยากจะขออุทิศเนื้อที่เป็นพิเศษ
เพื่อ เขียนถึงคุณครูทั้งคอลัมน์ครับ
เหตุเพราะวันนี้จะเป็นวันพระราชทานเพลิงศพ
คุณครู จูหลิง ปงกันมูล คุณครูผู้กล้าหาญและเสียสละ
ณ วัดปงสนุก ต.ปงน้อย กิ่ง อ.ดอยหลวง จ.เชียงราย
พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว และ
สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ
ทรงโปรดเกล้าโปรดกระหม่อมให้
สมเด็จพระบรมโอรสาธิราชฯ สยามมกุฎราชกุมาร และ
สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี
เสด็จแทนพระองค์ทั้ง 2 พระองค์
นับเป็นพระมหากรุณาธิคุณแก่
ครอบครัวของคุณครูจูหลิงอย่างเหลือล้น
ประชาชนชาวไทยทั่วประเทศ
แม้นมิมีโอกาสไปร่วมงานพระราชทานเพลิงศพครั้งนี้
ต่างก็คงจะส่งจิตใจไปร่วมคารวะ
คุณครูจูหลิงอย่างพร้อมเพรียง
ขณะเดียวกัน ก็คงต้องถือโอกาสนี้
กราบเรียนต่อรัฐบาลและผู้รับผิดชอบ
ในการดูแลความสงบใน 3 จังหวัดภาคใต้
ขอให้เอาใจใส่และคุ้มครองคุณครู ทั้งหลายให้มากขึ้น
นับตั้งแต่ต้นปี 2547 เป็นต้นมา
เราได้สูญเสียคุณครูไปแล้ว
ถึง 64-65 คน ในพื้นที่ 3 จังหวัด
เราจะต้องปกป้องคุณครูของเราอย่างสุดความสามารถ
และจะต้องคุ้มครองคุณครูทุกคนให้ปลอดภัย
ในฐานะผู้เสียสละอย่างใหญ่หลวง
เป็นที่ประจักษ์ชัดแล้วว่า
กลุ่มผู้ไม่ประสงค์ดีต่อประเทศชาติ
ได้เพิ่มการโจมตีและก่อกวนออกไปอย่างกว้างขวาง
โรงเรียนและครูเป็นเป้าหมายที่สำคัญ
เป้าหมายหนึ่งของบุคคลกลุ่มนี้
แน่นอนย่อมเป็นเป้าหมายที่ถูกโจมตีได้ง่ายที่สุด
เพราะคุณครูไม่มีอาวุธและไม่มีเครื่องป้องกันตัวใดๆ
หรือถึงแม้จะมีอาวุธ
แต่จะให้มือที่เคยแต่จับชอล์กหันมาจับปืน
คุณครูจะทำได้ถนัดถนี่หรือครับ?
ขอให้หน้าที่คุ้มครองป้องกัน
จงเป็นของเจ้าหน้าที่โดยตรงต่อไปเถอะครับ
ด้วยความเข้มแข็งและเข้มข้นยิ่งขึ้น
นี่คือความปรารถนาเป็นพิเศษ
ที่ผมอยากเห็นและอยากได้ในวันครูปีนี้
สำหรับ 3 จังหวัดภาคใต้โดยเฉพาะ
แต่สำคัญคุณครูทั่วประเทศนั้น
ผมใคร่ขอถือโอกาสที่แรงใจของผู้คนทั้งชาติ
กำลังหลั่งไหลไปสู่คุณครูผู้กล้าใน 3 จังหวัดภาคใต้
ปลุกปลอบ ขวัญและกำลังใจ
ของคุณครูทั่วประเทศให้กลับคืนมา
ต้องยอมรับว่าในห้วง 4-5 ปีที่ผ่านมา
ข่าวคราวทั่วไปของวงการครู
ค่อนข้างออกมาในทางลบ
อาทิ ครูมีหนี้สินมากขึ้น ไม่ค่อยสนใจการสอน
ไม่ปรับปรุงตัวเอง ทำให้คุณภาพลดลง ฯลฯ
ไปจนถึงการกระทำในเรื่องที่ผิดศีลธรรม
แม้จะเป็นการกระทำของครูส่วนน้อย
แต่ทุกครั้งที่เกิดข่าวขึ้น
ผลกระทบย่อมจะกระเพื่อมไปถึง
คุณครูส่วนใหญ่อย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง
วันครูปีนี้ขอให้คุณครูส่วนน้อยที่ว่า
จงลดเลิกการกระทำในทางลบเสียให้หมด
เพื่อให้ภาพของคุณครูทั้งหลายกลับมาอยู่
ในหัวใจของประชาชน
เช่นในอดีตที่ผ่านมา
คำขวัญวันครูปีนี้ก็คือ
“ครูดีศรีแผ่นดินศิษย์ทั่วถิ่นศรัทธาบูชาครู”
อย่างที่ผมบอก...คุณครูเป็นศรีแผ่นดินอยู่แล้ว
และลูกศิษย์ทั้งหลายก็ศรัทธาอยู่แล้ว
แต่จะเกิดความศรัทธาเต็มร้อยถ้าครูส่วนน้อย
แต่ก็มากพอจะทำความเสียหายได้ทั้งหลายแหล่เหล่านั้น
หันมาปรับปรุงตัวเองให้เป็นศรีแผ่นดินอย่างแท้จริง
Jan 9, 2007
"เด็กจะเข้าใจอนาคตได้อย่างไร"
วิกรม กรมดิษฐ์
คอลัมน์ "นอกตำรา"
มติชนรายวัน
วันที่ 22 เมษายน พ.ศ. 2548
ปีที่ 28 ฉบับที่ 9904 หน้า 31
ความเป็นเด็กที่ช่างสังเกตเกิดประโยชน์ให้กับผมเป็นอย่างมาก นับเป็นการก้าวเข้าสู่บทเรียนแห่งชีวิตโดยตรงที่ผมได้รับจากบุคคลรอบข้างไม่ว่าจะเป็น พ่อ แม่ ลุง ป้า น้า อา ปู่ ย่า ตา ยาย และคนอื่น ๆ ที่ผมสามารถสังเกต เรียนรู้ เฝ้ามองทั้งแบบครูพักลักจำ และตั้งใจสอดส่องจนนำมาปรับ นำมาคิด และประยุกต์ใช้เข้ากับวิถีทางแห่งความเป็นตัวตนของผม แน่นอนครับ เรื่องแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นมาแบบเพียงชั่วข้ามคืน
สิ่งเหล่านี้ย่อมต้องผ่านการอบรม บ่มเพาะ การรู้จักแยกแยะความดี ความชั่ว ด้วยสติปัญญาและจิตใต้สำนึกที่ใฝ่ดี ต้องรู้จักเตือนตนเองอยู่เสมอไม่ให้ทำในสิ่งที่ไม่ดี หรือยั่วยวนกิเลส เพราะเมื่อผมเป็นเด็กไม่ได้จัดว่าผมอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดีมากแต่ประการใด แถมยังเคยคิดจะจบชีวิตตัวเองเมื่อช่วงเริ่มเข้าสู่วัยรุ่น ประมาณ 10-1 5 ปีอีกด้วย คิดดูเอาเองก็แล้วกันว่ารันทดหดหู่ขนาดไหน มันช่างสับสนไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร คิดจะทำอะไรก็ลำบากไปหมด มีแต่เสียงคัดค้าน ปัญหาครอบครัวนับเป็นเรื่องที่อ่อนไหว กระทบกระเทือนจิตใจของคนในครอบครัวได้มาก ความขัดแย้งก่อตัวสะสมเหมือนน้ำซึมบ่อทราย หรือภูเขาไฟระเบิดรอวันปะทุเท่านั้นเอง
เด็กๆ อย่างผมก็ต้องได้รับผลพลอยได้ไปด้วยไม่รู้ตัว ผมเชื่อว่าคงมีอีกหลายครอบครัวที่เป็นเช่นนี้ผมเองก็เคยลองทำในสิ่งที่อยากลองแม้รู้ว่าไม่ค่อยจะดีมาก่อน ด้วยความที่อยู่ในสภาพแวดล้อม สังคม และเคยทำความผิดพลาดมาก่อนในชีวิต ผมจึงเข้าใจความรู้สึกของคนที่เคยผิดพลาดพลั้งเผลอดี ซึ่งหากร้ายแรงหน่อยก็ต้องติดคุกติดตะรางกันไป ทุกวันนี้มีผู้ต้องโทษอยู่ในเรือนจำกว่า 230,000 คน พวกเขาเหล่านั้นต่างต้องพบกับจุดอับของชีวิตทั้งสิ้น แตกต่างกันไปตามสถานการณ์ ผมก็เกือบจะเป็นหนึ่งในนั้นด้วยเช่นกัน
ถ้าผมไม่รู้จักที่จะยั้งคิด รู้จักผิดชอบชั่วดี และควบคุมสติแล้วล่ะก็ ผมคงต้องพบกับวิบากกรรมในชีวิตเช่นเดียวกัน หรือไม่ก็อาจกลายเป็นนักเลงหัวไม้ ถูกพวกยิงตายไปก็เป็นได้ หรือหากรอดพ้นเงื้อมมือศัตรูมาได้ก็คงมีลูกเมียเยอะแยะเป็นหางว่าวเลี้ยงกันไม่จบสิ้น คิดแล้วก็น่ากลัวนะครับเรื่องของการเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับเด็กๆ นั้น เราพูดกันมากในสังคม เพราะเด็กในวันนี้คือผู้ใหญ่ในวันหน้า เด็กๆ มักเลียนแบบจากผู้ใหญ่ ดีไม่ดีก็ไม่ต้องดูอื่นไกล เด็กจะดีได้ต้องมีผู้ใหญ่ที่ดีคอยแนะนำอบรมสั่งสอน และเลี้ยงดูปลูกฝังเขาด้วยเหตุผล ไม่ใช้อารมณ์ การคิด พูดและกระทำสิ่งใดต้องคิดให้รอบคอบ ลึกซึ้งว่าสิ่งที่เราทำนั้นจะส่งผลกระทบให้กับคนอื่นๆ ในสังคมด้วย โดยเฉพาะเด็กๆ ผมยังอดเป็นห่วงครอบครัวที่การศึกษาน้อย(ชนชั้นแรงงาน) ว่าพวกเขาจะสั่งสอนเลี้ยงดูเด็กให้เชื่อฟังและเป็นผู้ใหญ่ที่มีคุณภาพได้อย่างไร เพราะมีสติปัญญาและความรู้จำกัด ขนาดผมมาจากครอบครัวระดับกลางจนถึงดีไม่ต้องแร้นแค้นกัดก้อนเกลือกินยังลำบากขนาดนี้ แล้วพวกเขาเล่าจะขนาดไหน
โอกาสที่จะเดินหลงทางหรือทางผิดย่อมมีมากขึ้นเป็นเงาตามตัว ผมอดคิดไม่ได้เหมือนกันว่าถ้าผมต้องเกิดในครอบครัวที่มีสภาพแวดล้อมอย่างนั้นแล้วผมจะสามารถฝ่าฟันทะลุทะลวงกลายมาเป็นเช่นนี้ได้หรือไม่....น่าคิดนะครับมาวันนี้ อาจเรียกได้ว่าผมประสบความสำเร็จแล้ว ถ้าไม่เกินเลยไปอาจเรียกว่า มากกว่าใครหลายๆ คนในรุ่นเดียวกับผมเสียด้วยซ้ำ(หรืออาจมากที่สุด) ความสำเร็จในชีวิตของผมไม่ได้เกิดขึ้นมาลอยๆ อย่างแน่นอน
สิ่งนี้ย่อมมาจากรากฐานการอบรมเลี้ยงดู การศึกษาที่ผมได้รับ และการตัดสินใจที่จะฝ่าวิกฤตในชีวิตให้ผ่านพ้นไปได้ มาถึงวันนี้ย่อมถือว่าเป็นความสำเร็จที่สง่างามและทำให้ผมภาคภูมิใจไม่น้อย
