คอลัมน์ คุยกับประภาส
ประภาส ชลศรานนท์
นิราศร้างห่างร้อนไปนอนหนาว
ด้วยหมายมุ่งกรุงฝรั่งทั้งเรื่องราว
แล้วส่งข่าวเขียนขีดปารีสมา
ที่บ้านเราร้อนเหลือจนเหงื่อชุ่ม
มาเมืองเขาเอาผ้าสุมสวมเสื้อหนา
เพลาก่อนยังนอนเตี่ยวเกี่ยวกายา
อนิจจาผ่านราตรีเหมือนมีมนต์
บ้างก็ว่าอากาศร้อนแล้วใจรั่ว
เจอกับตัวเห็นชนักชักสับสน
เห็นฝรั่งยังทะเลาะเพราะรถชน
ก็ร้อนรนเร้ารุมเหมือนสุมฟืน
มองถนนหนทางแล้วครางฮื่อ
เล่นศิลาหนาตื้อมาต่อพื้น
พิศคล้ายคล้ายลายหินเป็นผืนผืน
เมียงแล้วมื่นรื่นตาเออน่าชม
ถนนเก่าเขาเล่าว่าอายุร้อย
ปูหินน้อยร้อยทางช่างเหมาะสม
ไม่มีหลุมไม่มีบ่อให้รอถม
ถนนเรารถแทบล่มจมทั้งคัน
เที่ยวปารีสแลที่ไหนเต็มไปหมด
แทบประณตประนมไหว้เมืองในฝัน
อยากเก็บเกี่ยวเที่ยวเล่นเป็นวันวัน
พิพิธภัณฑ์หลากล้นจนเห็นชิน
ที่บ้านเราเข้าแถวไปเที่ยวห้าง
ฝรั่งย่างแย่งกันดูงานศิลป์
สักหนึ่งแห่งจะมีไหมให้ได้ยิน
แรงบันดาลดลดิ้นจึงสิ้นลง
ถึงหอใหญ่ไอเฟลว่าอวดฟ้า
ร้อยปีกว่าเขากล้าคิดพิศวง
สร้างหอสูงสานเหล็กจนเมฆงง
หวังว่านวงศ์ทุกลงกาต้องมาดู
ฝรั่งเล่าว่าคราวสร้างใช่ทางง่าย
มีคนส่ายสั่นหัวกลัวอดสู
เหล็กแท่งแท่งทิ่มฟ้าฤๅน่าดู
รัฐก็รู้จึงอยู่เฉยเลยกระไร
นายไอเฟลนักฝันไม่ยั่นย่อ
ยังเดินต่อตามทุนมาหมุนใหม่
เพียงอยากเห็นหอห่มให้สมใจ
สุดท้ายได้สัญลักษณ์หลักธานี
ฟังเขาเล่าเขาขยายแล้วผายผัน
ขึ้นสู่ชั้นชมทุ่งชมกรุงศรี
มีห้องหับไฟฟ้าพาถึงที่
ใช่ยินดีอย่างเดียวมีเสียวใจ
บ้างทำคุดมุดดูแผ่นดินล่าง
ช่างเวิ้งว้างแลลิ่วหวิวหวิวไหว
เห็นโบสถ์บ้านลานทุ่งเห็นกรุงไกร
เห็นรถแล่นไหลไหลตามรายทาง
จะบัดสีดีชั่วตัวแค่นี้
จะร่ำรวยอวยศรีหรือมีหาง
คุณธรรมนำใจหรือไร้ยาง
เหมือนชีวิตถูกวางไว้ไกลไกล
ถนนในปารีสมีรถหมอ
เปิดเสียงหวอหวูดลั่นใจหวั่นไหว
ได้ยินบ่อยจึงค่อยถามถึงความใน
มีคนไข้อย่างนี้ทุกวี่วัน
เขาเล่าว่าคนชรานาครนี้
ลูกเต้าลี้หลีกไปไม่สังสรรค์
พอเป็นเหน็บเจ็บมือหรือปวดฟัน
ก็พากันเรียกรถมารอรับ
อนิจจาพ่อแม่ที่แก่เฒ่า
ย่อมหงอยเหงาเศร้าใจในห้องหับ
ไร้ลูกหลานมาคลานจูบมาลูบจับ
ก็อ้อนหมอขอสดับเพื่อรับแทน
ถึงล้มลุกแต่ลูกไทยใจดีกว่า
เห็นพ่อแม่แก่ชราเราหวงแหน
แม้นได้ป่วยได้ไข้ได้แร้นแค้น
ให้รถแล่นรับไปไม่มียอม
เขียนนิราศเมืองฝรั่งตอนนั่งเล่น
ลมเย็นเย็นยลฟ้ากินชาหอม
รุกขชาติดาษดกเสียงนกล้อม
ก่นกลอนน้อมขัดตาทัพสัปดาห์เดียว
ใช่มาแสร้งแต่งประกวดอวดสนุก
ฟังเรื่องทุกข์เรื่องหวอแล้วห่อเหี่ยว
อยู่บ้านเราลมร้อนหรือนอนเหนียว
แต่กลมเกลียวอย่างนี้มีไหมเอยฯ
ประภาส ชลศรานนท์
มงมาร์ต นครปารีส เมษายน ๒๕๔๘
