สยามพหุรงค์ โดย หนุ่มรัตนะเมื่อวันเสาร์ที่ ๓๑ พฤษภาคม (อันเป็นวันอุบาทว์ของสมเด็จพระพุทธเจ้าหลวง) เวลาบ่าย ๔ โมง
หม่อมฉันนอนอยู่บนเก้าอี้อ่านหนังสือ เห็นหญิงเหลือถือหนังสือพิมพ์เวลาบ่ายขึ้นบันไดเรือนเดินตรงมา
ที่เก้าอี้หม่อมฉันๆ นึกว่าเธอจะเอาหนังสือพิมพ์มาส่งให้อ่านตามเคย เมื่อใกล้เข้ามากิริยาก็ยังเป็นปรกติ
แต่หม่อมฉันเห็นน้ำตาเธอไหลทั้ง ๒ ข้างผิดสังเกตตกตะลึง เธอมานั่งลงที่ข้างเก้าอี้ยังไม่ส่งหนังสือพิมพ์
ให้ออกปากบอกก่อนว่า “วันนี้มีข่าวร้ายมาก เสด็จพ่อเตรียมพระองค์ที่จะฟังข่าวร้ายเสียก่อน”
หม่อมฉันสั่งเธอพูดก็นึกว่าใครที่หม่อมฉันรักคงตายสักคน ๑ แต่ไม่ทันคิดคาดว่าจะเป็นใคร
เธอก็ออกปากบอกว่า “สมเด็จพระปกเกล้าฯ สวรรคตเสียแล้ว” แล้วเธอก็นั่งร้องไห้อยู่ที่ตรงนั้น
หม่อมฉันก็ไม่สามารถจะกลั้นความโศกศัลยได้ แต่ที่เธอเตือนล่วงหน้าก่อนก็ดูเหมือนเป็นคุณ
สำหรับคนแก่เช่นตัวหม่อมฉัน หาไม่อาการสะดุ้งก็อาจจะแรงถึงให้โทษแก่ร่างกาย
ในวันนั้นก็เลยโศกเศร้ากันไปทั้งครัวเรือน ถึงวันอาทิตย์หม่อมฉันได้รับพระโทรเลข
ท่านตรัสบอกข่าวมาหม่อมฉันก็ได้ตอบไปในวันนั้น
