วินทร์ เลียววาริณ
ทางไปสู่จุดหมายเป็นทางเกวียนตัดป่าละเมาะ ขรุขระไม่ราบเรียบ ปลายทางเป็นดินแดนทุรกันดาร
อธิบดีกรมชลประทานตามเสด็จมาพร้อมข้าราชการหลายคน กลางดึกทรงขับรถจี๊ปด้วยพระองค์เองไปยังลำพะยัง ตามโครงการสร้างอ่างเก็บน้ำให้ชาวบ้าน
เขาตามเสด็จเดินตามคันนาในความมืด มีเพียงแสงไฟฉายของคนนำทางสาดไปมาเท่านั้น
ถึงจุดจุดหนึ่ง ปรากฏว่ามีรั้วลวดหนามขวางอยู่ พวกเขาจะตัดลวดหนาม แต่พระองค์ทรงห้ามไว้ ให้เจ้าหน้าที่ถ่างลวดหนามออก แล้วทรงมุดรั้วลวดหนามเข้าไป
ในห้วงลึกที่สุดของจินตนาการ เขาไม่เคยฝันว่าจะเห็นภาพนี้ ทำไมพระเจ้าแผ่นดินพระองค์นี้จึงต้องทรงมุดรั้วลวดหนามกลางท้องทุ่งรกร้าง เพื่อหาน้ำให้ราษฎรใช้
เขารู้สึกเหมือนน้ำตารื้น
......................
ทางไปสู่จุดหมายเป็นทางเกวียนตัดป่าละเมาะ ขรุขระไม่ราบเรียบ ปลายทางเป็นดินแดนทุรกันดาร เขาติดตามไปเงียบ ๆ
แล้วพระองค์ก็ทรงหันกลับมา ตรัสกับเขาว่า “อธิบดีอย่าลืมซ่อมรั้วให้เขานะ”
คราวนี้น้ำตาไหลออกมาจริง ๆ
หมายเหตุ : เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นที่ลำพะยัง กาฬสินธุ์ เมื่อปี พ.ศ. 2535
......................
บันทึกไว้ในหนังสือ ท่ามกลางประชาชน : เรื่องเล็ก ๆ ในรัชสมัยอันยิ่งใหญ่ โดย วินทร์ เลียววาริณ
ดาวน์โหลดฟรี หรือสั่งซื้อหนังสือเป็นเล่มได้ที่ https://www.winbookclub.com/store/detail/198/ท่ามกลางประชาชน%20:%20เรื่องเล็ก%2520ๆ%20ในรัชสมัยอันยิ่งใหญ่
