‪กว่าจะเป็นศาสตราจารย์‬

โครงการสัมมนา "กว่าจะเป็นศาสตราจารย์" โดย ศ.นพ.สมพล พงศ์ไทย อธิการบดีมหาวิทยาลัยบูรพา (23 กุมภาพันธ์ 2554)

• https://teetwo.blogspot.com/2024/04/blog-post_3.html

สู่เป้าหมายชีวิต สมคิด ลวางกูร

มึงสู้จริงหรือเปล่า! สมคิด ลวางกูร

ทำ​ไม​ถึง​เขียนหนังสือ​เล่มนี้..?
"​เพราะ​เกิดปัญหาวิกฤติ​ใน​เมือง​ไทยครับ...
คน​ไทย​เรา...กำลัง​เจอปัญหา วิกฤติรุมล้อมรอบตัว...
วิกฤติ​เศรษฐกิจ...วิกฤติ​การ​เมือง...วิกฤติราคา น้ำมัน...
วิกฤติสิ่ง​แวดล้อม...วิกฤติสังคม...วิกฤติสุขภาพจิต...
คนจำนวน มาก...ต่อสู้ชีวิตอย่างหนัก...​
และกำลังอยู่​ในภาวะที่...หนัก...​ เหนื่อย...ท้อ​แท้...สิ้นหวัง...
หมดกำลัง​ใจ...​และกำลังคิดที่จะ...ยอม​แพ้ ต่อชีวิต..
ยอม​แพ้ต่อ​โชคชะตา..ผมกำลังตะ​โกนบอกคน​ไทยทุกคนว่า...
อย่ายอม​ แพ้...ถ้ามึงมุ่งมั่น...ทุ่ม​เท...​และ​ไม่ยอม​แพ้...
พระ​เจ้า​ไม่มีสิทธิ์ ประทานอย่างอื่น​ให้มึง...
นอกจาก​ความสำ​เร็จที่ยิ่ง​ใหญ่​เท่านั้น...ที่ สำคัญ​ก็คือมึงสู้จริง​หรือ​เปล่า."
หนังสือ​เล่มนี้...​เขียน​เกี่ยวกับอะ​ไร...?
"​เขียน​ให้กำลัง​ใจ...คน​ไทยทุกคน...​เติมกำลัง​ใจ...​ให้​เต็มตัว..​
เพื่อ ​ให้​เกิดพลังที่ยิ่ง​ใหญ่...​แล้วทะยานฝ่าอุปสรรค...
ที่​เป็นวิกฤติต่างๆ ของชีวิต...​เพื่อ​ไปพบกับ...​ความสำ​เร็จที่ยิ่ง​ใหญ่..."
คน​ไทย...​เจอวิกฤติหนักหนาสาหัสขนาดนี้.​แล้วจะปลุกขึ้น​หรือ
"ปลุกขึ้นครับ...อ่านหนังสือผมจบ​แล้ว...​ไฟลุกท่วมหัว...กลางคืนนอน​ไม่ หลับ...
อยาก​ให้สว่าง​เร็วๆ ...อยาก​ทำงาน..อยาก​ไล่ล่า​ความสำ​เร็จ...
คำพูด​เด็ดๆ ...​ใน​การปลุกพลัง..คืออะ​ไร...?
ผม​ใช้คำพูดของ...นักปราชญ์จีน...​เขาบอก​ไว้ว่า...​ความสำ​เร็จที่ยิ่ง​ ใหญ่...
มันอยู่​เลย​ความล้ม​เหลว...​ไปนิด​เดียว...พอ​เจอ​ความล้ม​เหลว...​
เร่ง​เครื่อง​ให้​เต็มที่...พอ​เลย​ความล้ม​เหลว...ปุ๊บคุณ​ก็พบ​ความสำ​ เร็จที่ยิ่ง​ใหญ่...
ความสำ​เร็จที่ยิ่ง​ใหญ่นี่...มัน​ได้มาง่ายขนาดนั้น​เลย​หรือ
ถ้า​ความสำ​เร็จที่ยิ่ง​ใหญ่...มัน​ได้มาง่ายขนาดนั้น...​
แล้ว​ทำ​ไมคนค่อน​ โลก...​ถึงล้ม​เหลวล่ะ...?
ปราชญ์จีนตอบว่า...สา​เหตุที่​ทำ​ให้คนค่อน​โลก...ล้ม​เหลว
เพราะ​เมื่อ​เขา​เจอ​ความล้ม​เหลว...​เขาตัดสิน​ใจหยุด...​ไม่​เดิน ต่อ...
ชีวิต​ทั้งชีวิต...จมปลักอยู่กับ​ความล้ม​เหลว...
นับจากวันนี้​เป็น ต้น​ไปทันทีที่คุณ​เจอ​ความล้ม​เหลว...
ดี​ใจ​ได้​เลยว่า...คุณ​เดินมาถูกทาง ​แล้ว...​เร่ง​เครื่อง​ให้​เต็มที่...
​เดินหน้า​ให้​เต็มสูบ...พอคุณ​เลย​ ความล้ม​เหลว...ปุ๊บ...
คุณ​ก็จะพบกับ​ความสำ​เร็จที่ยิ่ง​ใหญ่สูตร​แห่ง​
ความสำ​เร็จที่ยิ่ง​ใหญ่...มันง่าย​แค่นี้​เอง...​แล้วมึงจะรออะ​ไรอีก...?
นี่คือคำถาม...ข้อคิด...​และ Model ...​ไปสู่​ความสำ​เร็จ...
จากหนังสือ...มึงสู้...จริง​หรือ​เปล่า...?
ลาย​แทงที่จะพาคุณ​ผู้อ่านทุกท่าน...​ไปพบกับ​ความสำ​เร็จที่ยิ่ง​ใหญ่...

เก็บไว้ดูเมื่อรู้สึกท้อแท้ ~ http://www.youtube.com/watch?v=etskWPU1UQA

http://teetwo.blogspot.com/2010/11/4-100-16-26-4-3-30-44.html

การให้ | พระภาสกร ภูริวฑฺฒโน ภาวิไล

เป้าหมายสูงสุดของการให้ คือการให้โดยไม่หวังผล โดยมีจุดประสงค์

เพื่อลดโลภ ลดโกรธ และลดหลง

โดย พระภาสกร ภูริวฑฺฒโน ภาวิไล

• http://teetwo.blogspot.com/2011/10/blog-post.html
• https://teetwo.blogspot.com/2021/03/blog-post_22.html
• https://teetwo.blogspot.com/2020/05/blog-post_71.html

พระภาสกร ภูริวฑฺฒโน รู้ทันเจ้ากรรมนายเวร

• http://teetwo.blogspot.com/2015/06/blog-post.html
• http://teetwo.blogspot.com/2014/02/blog-post_14.html
• http://teetwo.blogspot.com/2014/01/hny-2557.html?m=0
• http://teetwo.blogspot.com/2011/11/blog-post.html
• http://teetwo.blogspot.com/2021/03/59-26.html?m=1

ดร. วรภัทร์ ภู่เจริญ

ดร. วรภัทร์ ภู่เจริญ ... คนวางหมากบนกระดานชีวิต

แต่ละย่างก้าวในชีวิตที่ไม่รู้แน่ว่าจะชักพาไปสู่ความสำเร็จหรือล้มเหลว
เชื่อแน่ว่าแต่ละคนให้ความสำคัญกับมันแตกต่างกัน
ในขณะที่หลายคนปล่อยปละชีวิตตามโชคชะตา
กลับมีบางคนมุ่งมั่นที่จะเดินไปข้างหน้าให้ได้ตามเส้นทางที่ตนกำหนด

ดร. วรภัทร์ ภู่เจริญ คนไทยที่มีคุณสมบัติอย่างที่องค์การนาซ่าต้องตามหาอยู่ถึง 3 ปี
จึงจะพบและมอบทุนให้เขาเรียนจนจบด็อกเตอร์ ตลอด 7 ปีที่ทำงานอยู่กับนาซ่า
หรือรวมแล้ว 10 ปีที่อยู่อเมริกาทำให้เขาได้สั่งสมประสบการณ์มากมาย
จนถึงวันหนึ่งเขาก็หิ้วกระเป๋ากลับมาเมืองไทย เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่

ปัจจุบันเขาตั้งบริษัทชื่อ อริยชน ตัวเขาเองทำหน้าที่เป็นวิศวกรที่ปรึกษาเน้น
ในด้านการบริหารองค์กรและระบบบริหารจัดการให้กับองค์กรขนาดใหญ่และกลางหลายแห่ง เช่น
ปูนซิเมนต์ไทย , แบตเตอรี่ 3K , บริษัทไทยเทพรส
และทำหน้าที่เป็นผู้ประเมินและตรวจยุทธศาสตร์ให้กับกระทรวงวิทยาศาสตร์
และกระทรวงแรงงาน และนอกเหนือจากเวลาเหล่านี้
เขายังเป็นอาจารย์สอนวิปัสสนากรรมฐานให้กับพนักงานบริษัทและบุคคลทั่วไป

ในวัยที่ย่าง 46 ปี หากถามเขาถึงหลักกิโลและเส้นทางชีวิตที่ผ่านมาว่า
เป็นเพราะความบังเอิญชักพาให้เป็นไปหรือเปล่า เขาจะตอบว่า "ไม่"
และจะสำทับอย่างอารมณ์ดีว่า "เรื่องอย่างนี้ไม่มีฟลุ๊ค"
ฉะนั้นเมื่อบวกทั้งมุมมองวิธีคิด หยาดเหงื่อแรงงาน
และมันสมองที่เขาคอยลับให้แหลมคมอยู่เสมอ
คำหนึ่งที่หลุดออกมาระหว่างสนทนาบ่อยครั้งคือ
ผมเป็นนักวางยุทธศาสตร์...

"วิธีคิดของผมไม่ค่อยเหมือนใครตั้งแต่เล็กแล้ว
ผมมองอย่างที่ฝรั่งเรียกว่า "what if" หรือ "ถ้า" ถ้าเป็นอย่างนี้จะทำยังไง
แล้วถ้าไม่ใช่ละจะทำยังไง จะมอง what if ตลอด มองทางแยก
ผมคิดนะว่าเวลายืนอยู่หน้าประตู แค่เลือกจะเลี้ยวซ้ายกับเลี้ยวขวา
ชีวิตผมเปลี่ยนได้เหมือนกัน ซึ่งในเมื่อทางเลือกเป็นสิ่งสำคัญทำไม
เราไม่เลือกวางแผนตั้งแต่ต้นว่าเราจะไปทางไหน"

หลังจากจบปริญญาตรีทางด้านเคมีเทคนิคจากคณะวิทยาศาสตร์
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ดร.วรภัทร์ตัดสินใจไปเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกา
โดยขอทางบ้านเฉพาะเงินค่าตั๋วเครื่องบินก่อนจะไปตายเอาดาบหน้าด้วย
การหางานประเภทล้างจานหรือแม้กระทั่งเป็นโชเฟอร์ขับรถแท็กซี่
ในนิวยอร์กหาเงินส่งตัวเองเรียน โดยมีคุณปู่เป็นแรงบันดาลใจอย่างที่เขาพร่ำบอก
กับตัวเองในยามลำบากว่าขนาดปู่หอบเสื่อผืนหมอนใบมาจากไหหลำ
ยังสามารถเติบโตร่ำรวยขึ้นมาได้เลย เพราะฉะนั้นเขาก็ต้องทำได้

ซึ่งแม้จะออกตัวว่าไม่ใช่คนเรียนเก่ง แต่ไม่นานเขาก็หาทุนเรียนได้
จนจบปริญญาโททางด้านวิศวกรรมวัสดุศาสตร์

"ผมโง่มาตั้งนานตอนอยู่จุฬาฯ ผมได้ 2.6 เอง แต่พอไปอเมริกา
แล้วผมไปจับหลัก how to learn หรือ วิธีเรียนรู้ ไปเจออาจารย์พูดไม่เก่ง
สุดยอดพูดคือไม่ต้องพูด ในเมื่อเขาพูดไม่เก่งเราก็ต้องตั้งคำถามเก่ง
คือผมไปแหย่แกถามแกว่าอันนี้อะไร ๆ มันอยู่ที่การตั้งคำถามของเราต่างหาก"

เรียนปริญญาโทอยู่ 2 ปี พอจบก็เกือบที่จะต้องเก็บกระเป๋า
กลับเมืองไทยอยู่แล้วหากไม่ได้อาจารย์ที่ปรึกษาชาวอินเดียที่
ดร.วรภัทร์ฝากตัวใกล้ชิดพาไปรู้จักกับองค์การด้านอวกาศที่ชื่อว่านาซ่า


"จบโททำงานที่นาซ่า เผอิญเขาต้องการคนอย่างผมอยู่พอดี คือหนึ่ง
จบตรีวิศวะเคมี สอง ปริญญาโทด้านโลหะ สาม มีความรู้ด้านชีววิทยา
ซึ่งตอนเรียนปริญญาโทผมศึกษาเรื่องเหล็กดามในกระดูกคน
แล้วตอน มศ. 5 ผมก็เป็นประธานชมรมชีวะของเซนต์คาเบรียล ได้ชีวะ A หมดเลย
อีกข้ออย่างคือต้องพร้อมที่จะเปลี่ยนสาขามาเป็นวิศวกรเครื่องกล เขาจะให้เรียนต่อเอกทางนี้"

"กลางวันทำงาน ตอนเย็นก็ไปเรียน เรียนด็อกเตอร์อยู่ 7 ปี ที่นาน
เพราะเปลี่ยนสาขาเลยต้องปรับพื้นฐานเยอะ ต้องเรียนเซรามิกด้วย
เขาเรียกผมจับฉ่ายวิศวกร เพราะคนที่จะเป็นดีไซเนอร์ออกแบบอะไรใหม่ ๆ
ได้มันต้องรู้วิศวกรครบทุกสาขา เขาต้องการคนที่รู้รอบพุง อย่างผมนี่เขาหามา 3 ปี"

การเป็นแค่นักศึกษาปริญญาโทที่ทำงานท่ามกลางคนระดับด็อกเตอร์
ในองค์การนาซ่าเป็นเรื่องกดดันสำหรับเขา แต่เขาก็ฟันฝ่ามาจนได้
ยิ่งไปกว่านั้นช่วงอยู่ที่นาซ่า 7 ปี เขาก็ยังไปคว้าได้รางวัล
จากงานวิจัยเรื่องเครื่องยนต์ไอพ่น จึงทำให้เขากลายเป็นที่ยอมรับมากขึ้น

เหตุการณ์ที่ดำเนินมาถึงจุดนี้ก็เปลี่ยนบทบาทเขาจากโรบินฮู้ดสัญชาติไทย
ที่ดิ้นรนหาส่งเงินตัวเองเรียน มาเป็นวิศวกรมือรางวัลขององค์การนาซ่า
เมื่อเป็นดังนั้นเรื่องฐานะความเป็นอยู่ก็ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป
เรียกว่าเข้าขั้นอยู่ได้อย่างสบาย ณ ตรงนั้น

...แต่แล้ววันหนึ่งเขาก็ตัดสินใจกลับเมืองไทย ด้วยเหตุผลที่
ต้องดูแลพ่อแม่ที่ชราลงทุกวัน อีกทั้งก็ตามคนรักกลับมาเมืองไทย
นอกจากนี้คือไม่อยากอยู่ใช้ชีวิตบั้นปลายเป็นคนแก่เหงา ๆ ที่อเมริกา

"กลับมาอยู่เมืองไทยรายได้เปลี่ยนเลย แต่ผมคิดอย่างนี้ว่าคนจน ๆ
งี่เง่าอย่างกูไปเหยียบอเมริกาโดยเริ่มต้นจากศูนย์ ภายใน 10 ปี
กูสามารถสร้างฐานะที่อเมริกาได้ ด้วยสมองอย่างกู อยู่เมืองไทยสิบปีกูก็ต้องมีได้"

ส่วนลู่ทางที่จะพาไปให้ถึงเป้าหมาย เขาวางไว้แล้วว่า
จะต้องเริ่มต้นจากการเป็นอาจารย์ก่อนอื่น

"ผมมองอย่างนี้ว่าที่สูงเท่านั้นจึงจะเห็นรอบตัว เพราะฉะนั้น
ถ้าผมเข้าไปทำงานในโรงงานใดโรงงานหนึ่งเท่ากับผมเข้าหุบเขาไปเลย
ชีวิตผมอับเฉาทันที ยกตัวอย่างคุณไปอยู่โรงงาน A
คุณก็ต้องไปอยู่กับเขาจันทร์ถึงเสาร์ คุณจะไม่เห็นอะไรเลยนอกจากโรงงาน A
แล้วคุณจะวุ่นวาย เหมือนหนูเข้าไปปั่นอยู่ในถัง
และเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนอายุ 40 กว่า คุณก็พบว่าคุณไปไหนไม่ได้
คุณก็กลายเป็นขี้ข้าให้กับคนตระกูลหนึ่งซึ่งเป็นเจ้าของบริษัท อย่างนั้นคุณเสร็จเลย"

ดังนั้น ดร.วรภัทร์จึงเริ่มจากวางยุทธศาสตร์ชีวิตของตัวเอง
เมื่อย้ายกลับมาอยู่เมืองไทยด้วยการยอมรับเงินเดือน 7,000 บาท
สำหรับตำแหน่งอาจารย์ที่จุฬาฯ


"จากนั้นก็วางแผน วางมาร์เก็ตติ้งว่าทำยังไงคนอย่างผมจะได้เป็นที่ปรึกษาใหญ่
ตะกายดาวแต่ต้องตะกายดาวอย่างมียุทธศาสตร์ ต้องสำรวจตัวเองก่อนว่า
สันดานตัวเองเป็นยังไง จากนั้นผมนั่งเช็คคนในวงการ อาจารย์ที่ดัง ๆ
ในประเทศไทยมีกี่คน คนไหนใกล้เกษียณ
แล้วเขามีลูกศิษย์ไว้กี่คน นั่นคือผมคำนวณแล้ว"

การวางแผนที่ชีวิตอย่างเป็นระบบของดร.วรภัทร์ ทำให้เขาก้าวหน้า
ไปอย่างเป็นขั้นตอนตามแผนที่วางไว้

"พอวิชา Quality กำลังจะบูม คนเก่งวิชานี้ในเมืองไทยเด่น ๆ มีไม่เกิน 5 คน
แต่เนื่องจากมาร์เก็ตมันใหญ่ ทำไมเราไม่เป็นคนที่หก
แล้วผมก็มานั่งดูจุดอ่อนของทั้ง 5 คน เขาเรียนจบทางด้านวิศวะอุตสาหการ
ไม่รู้ทางด้านเคมี ไม่รู้ทางด้านเครื่องกล รอบรู้สู้ผมไม่ได้
ในขณะเดียวกัน พอทำตรงนี้ได้ที่ปั๊ปก็อย่าประมาท
ศาสตร์ทางด้าน Management ตัวใหม่ ๆ มาเรื่อย ๆ
คอยเปิดหูเปิดตา และคบเด็กเสมอ อย่างเกม Raknarok
ผมยังเล่นเลย ต้องอย่าสร้างแก๊ป"

ซึ่งไม่เพียงเป็นนักเล่นเกมคอมพิวเตอร์ตัวยงเท่านั้น
สมัยก่อนหากมีเวลาว่างเขาชอบเล่นบริดจ์ หมากรุก
อ่านนิยายกำลังภายใน ศึกษาประวัติศาสตร์
อีกทั้งยังคลั่งไคล้ในการดูฟุตบอลด้วย

"เวลาดูฟุตบอลผมไม่ได้เชียร์ข้างไหน ผมดูว่าถ้าผมเป็นโค้ชผมจะแก้เกมส์ยังไง
อย่าลืมนะนักยุทธศาสตร์ต้องดูเรื่องการแก้เกม เรื่อง Management
ถ้าผมเป็น อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน ผมจะทำยังไง ถ้าเป็นโรนินโญ่ช็อตนี้จะทำยังไง
แล้วในนัดต่อไปผมจะทำยังไงต่อ ผมจะมองในแง่ Strategy"

ซึ่งในแง่นี้เกมกับชีวิตก็ไม่ต่างกันที่ ดร.วรภัทร์ให้ความสำคัญ
อย่างมากกับการวางแผนว่าจะทำอะไรต่อไป
และเขามักจะมองอะไรข้ามช็อตเสมอ

"เหมือนเวลาสอนลูกศิษย์ อาจารย์บางคนชอบด่าลูกศิษย์แหลกลาญ
แต่ผมไม่ใช่นะ ผมไม่รังแกลูกศิษย์ ผมสอนเต็มที่และก็แทบจะรู้ก่อนสอบแล้ว
ใครเกรด A เกรด B ใครที่ B ผมก็ช่วยให้เขาได้ A
ลองคิดดูสิว่ามันจะรักคุณมั้ย แล้วเดี๋ยวนี้พวกนี้ไปนั่งในบริษัทใหญ่ ๆ 15 ปีผ่านไป
ลูกศิษย์ผมตอนนี้ก็อายุ 35 อายุขนาดนี้จะไปอยู่ตำแหน่งไหนล่ะ
คือเป็นตัวชงเรื่องแล้วไง กำลังเป็นผู้กุมอำนาจตัดสินใจว่า
จะเชิญใครเป็นที่ปรึกษา ซึ่งอย่างนั้นแล้วมันจะบอกบอสให้เชิญใครล่ะ"

ดร.วรภัทร์ยืนยันว่าเรื่องพวกนี้เขาคำนวณไว้แต่แรก
ซึ่งในแต่ละจังหวะชีวิตเขาจะมองไปข้างหน้าในระยะ 5 ปี 10 ปีตลอด
และสำหรับตอนนี้เขามองยาวไปถึงบั้นปลายชีวิตทีเดียว
โดยหาที่ทางให้ตัวเองเสร็จสรรพ...ว่าเขาจะไปอยู่ "วัด"

"ปณิธานผมอยู่ที่นิพพาน ผมมองว่าไม่ต้องถึงกับจนแต่ก็ไม่ถึงกับรวย
มีเวลาส่วนหนึ่งไปปฏิบัติธรรม เพราะการปฏิบัติธรรมเป็นการลงทุนข้ามชาติ
นักวางกลยุทธ์อย่างผมมองข้ามช็อตเลย โลกหน้ามีไม่มีไม่รู้
แต่ในแง่การบริหารความเสี่ยง ถ้าเกิดมีแล้วไม่ทำอะไรเลย...ซวย
หรือถ้าไม่มีก็ไม่เห็นมีอะไรเสียหาย กูกับมึงก็เท่ากันคือไปอยู่ในหลุม
แต่โอกาสที่มันมีมันสูง ยิ่งมานั่งกรรมฐาน
ความเชื่อมั่นผมร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่าชาติหน้ามีแน่นอน"

แม้จะวางแผนข้ามชาติข้ามภพไปแล้ว แต่เมื่อได้สัมผัสกับการปฏิบัติธรรม
ดร.วรภัทร์ ยอมรับว่าสิ่งที่ได้รับตอนนี้คือ...ความสุข

ทุกวันนี้ ดร. วรภัทร์ ยังคงไปทำงานตามบริษัทที่รับให้คำปรึกษา
ตั้งแต่วันอังคารถึงวันศุกร์และนับไปถึงวันเสาร์ในบางสัปดาห์
ควบคู่ไปกับการปฏิบัติภาวนาและดูแลเว็บไซต์ managerroom.com
ส่วนเวลานอกเหนือจากนั้นคือเวลาที่เขามอบให้กับครอบครัว
โดยเฉพาะกับลูกสาวทั้งสองคนที่อยู่ในวัยร่าเริง

สำหรับมุมมองที่มีต่อชีวิต หากถามนักยุทธศาสตร์เช่นเขา
เขาให้ความเห็นว่า

"นักยุทธศาสตร์จะมองชีวิตในแง่ Effective ในแง่ Efficiency
จะมองชีวิตคล้าย ๆ จะ think out the best จากมันให้ได้
ทำอย่างไรให้ดีที่สุด ทำอย่างไรจะใช้ชีวิตให้คุ้มค่า
แต่ละชั่วโมงที่ผ่านไป ผมต้องถามตัวเองตลอดว่าวันนี้ได้อะไร"
2005-02-14 01:33:05


ที่มา http://www.manager.co.th/MetroLife/ViewNews.aspx?NewsID=9480000020910

月亮代表我的心 Teresa Teng

Teresa Teng

Maya & Sha Baoliang

The IDOL คุณมยุรา เศวตศิลา

• http://teetwo.blogspot.com/2009/07/idol.html

อนุชัย ศรีจรูญพู่ทอง

ความประทับใจเบื้องหลังภาพถ่าย อนุชัย ศรีจรูญพู่ทอง

กองบรรณาธิการ Positioning Magazine ธันวาคม 2550
http://www.positioningmag.com/magazine/details.aspx?id=65464

ถ้าถามว่าอะไรคือที่สุดของความภูมิใจที่ได้เกิดเป็นคนไทย คงจะมีเสียงตอบมาโดยพร้อมเพรียงกันทีเดียวว่า คือการขอสักครั้งในชีวิตที่มีโอกาสได้มีโอกาสได้เห็นองค์จริงของพระบาท สมเด็จพระเจ้าอยู่หัว

ความฝันของเด็กชายอนุชัย ศรีจรูญพู่ทอง ในอดีตก็ไม่ต่างกัน ความคิดที่อยากจะเจอพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวได้ก็คือ การตั้งใจเรียนให้จบปริญญาตรี เพื่อมีโอกาสรับพระราชทานปริญญาบัตรจากพระหัตถ์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่ หัว

ความประทับใจในพระองค์ท่านที่เกิดกับอนุชัย ก็ไม่ต่างจากคนไทยทั่วไป แต่อนุชัย ศรีจรูญพู่ทอง กรรมการผู้จัดการ บริษัท รีมิกซ์ สตูดิโอ จำกัด ในปัจจุบันโชคดีกว่าหลาย ๆ คน ที่เขามีโอกาสได้รับเลือกให้เป็นผู้ฉายภาพพระฉายาลักษณ์ของ 25 ราชวงศ์ ในงานพิธีฉลองครบรอบสิริราชย์สมบัติครบ 60 ปี เมื่อปี 2549 ซึ่งถือเป็นเรื่องภาคภูมิใจที่สุดในชีวิต

การทำงานของช่างภาพในงานฉลองสิริราชย์ฯ ครั้งนั้น สมาคมถ่ายภาพ โดย สุรัตน์ โอสถานุเคราะห์ ได้คัดเลือกช่างภาพฝีมือดีของเมืองไทยกว่า 100 ชีวิต กระจายกำลังประจำอยู่ตามจุดต่างๆ เพื่อถวายงานถ่ายภาพงานพระราชพิธีที่จัดขึ้นให้ครอบคลุมทุกจุดทั่วกรุงเทพฯ แต่อนุชัยเป็นผู้รับเลือกให้เป็นช่างภาพคนเดียวที่เข้าไปฉายพระฉายาลักษณ์ ของกษัตริย์และตัวแทนพระองค์ทั้ง 25 ราชวงศ์ที่เสด็จมาร่วมงาน

“การถวายงานเป็นเรื่องของความรับผิดชอบ ทุกคนถือเป็นเรื่องโชคดี”

ก่อนหน้าที่จะได้รับโอกาสสุดพิเศษเช่นนี้ อนุชัย มีความคิดที่จะตระเวนถ่ายภาพในโครงการ “ภาพเล่าเรื่องพระเจ้าอยู่หัวในดวงใจ” โครงการตระเวนถ่ายภาพของภาพพระเจ้าอยู่หัวที่มีอยู่ทั่วทุกบ้านของคนไทยทั้ง 76 จังหวัด ถ่ายภาพนับ 1,000 ภาพ แล้วคัดจำนวนเพียง 81 ภาพ นำมาแสดงในรูปแบบนิทรรศการภาพถ่าย ขาว-ดำ ที่หอศิลป์สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์พระบรมราชินีนาถ ระหว่างวันที่ 18 ตุลาคม - 18 พฤศจิกายน 2550

ความคิดที่จะตระเวนถ่ายภาพพระบรมฉายาลักษณ์ของพระเจ้าอยู่หัวที่มีอยู่ ในบ้านคนไทยทั่วทุกภาค ทุกจังหวัด เริ่มต้นจากครั้งหนึ่งที่เขาได้มีโอกาสรับรู้เรื่องราวเบื้องหลังภาพพระบรม ฉายาลักษณ์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว จากเจ้าของภาพรายหนึ่ง จนกลายเป็นความประทับใจที่เขาอยากค้นหาความหมายของภาพต่อไป

“จากเมื่อก่อนเราเห็นรูปๆ หนึ่ง ทุกบ้านมีรูปนี้ เราแค่เห็น แต่ไม่เคยถามที่มา ไม่เคยถามว่ามีความหมายอย่างไร เมื่อลองถามก็จะได้มากกว่ารูปที่มีติดในบ้าน บางบ้านรูปที่เห็นคือการสะท้อนวิธีคิดของพระองค์ บางคนพ่อตายมีภาพในหลวงที่เปรียบเสมือนพ่อคนใหม่ที่ติดไว้ให้กำลังใจ มีทั้งความหมายของความรัก การพิจารณา บางอย่างเป็นปรัชญา ที่เป็นเครื่องเตือนใจให้คนทำดี เป็นกำลังใจ”

ภาพถ่ายหนึ่งภาพ ที่ซ่อนเบื้องหลังวิธีคิดที่น่าสนใจหลากหลาย ที่เจ้าของภาพสะท้อนออกมาในแต่ละบ้าน แต่ละชุมชน กลายเป็นแรงบันดาลใจอย่างแรงกล้าที่ทำให้อนุชัย ทุ่มเทเวลา 3 ปี เพื่อตระเวนถ่ายภาพและได้พูดคุยถึงเรื่องราวที่หลากหลายอย่างไม่รู้จบ จนกลายเป็นบทสรุปแห่งความประทับของผลงาน “ภาพเล่าเรื่องพระเจ้าอยู่หัวในดวงใจ” ครั้งนี้ว่า

“ความรักที่คนไทยมีต่อพระเจ้าอยู่หัว ไม่มีเส้นแบ่ง ถ้าจะมีก็มีเส้นเดียวเท่านั้นคือ เส้นของความจงรักภักดีต่อพระเจ้าอยู่หัว เพราะการที่ได้รู้เรื่องราวของผู้คนจากทุกที่ที่ผ่านมา จะยากดีมีจนอย่างไร ทุกคนรักพระองค์อย่างไม่มีเงื่อนไข”


Profile

อนุชัย ศรีจรูญพู่ทอง

ได้รับเลือกเป็น 1 ใน 200 ช่างภาพที่ดีที่สุด โดยนิตยสาร Archives และมีผลงานเผยแพร่ในหนังสือ 200 Best Ad Photographers Worldwide Book ปี 2004

นอกจากเกียติประวัติในการเป็นหนึ่งในช่างภาพที่ร่วมบันทึกเหตุการณ์ ประวัติศาสตร์ งานฉลองสิริราชสมบัติพระบาทสมเด็จพระอยู่หัวครบ 60 ปี แล้ว เขายังเป็นเจ้าของรางวัล Gold Award ทั้งประเภทสื่อสิ่งพิมพ์และสื่อกลางแจ้ง จากการประกวดโฆษณา Cannes Lion ครั้งที่ 54 ประจำปี 2007 ประเทศฝรั่งเศส จากผลงานชื่อ ‘Tree’ ของ World Wild Life Foundation (WWF)

แพทย์หญิงนลินี ไพบูลย์