ข้าพเจ้าถือว่าตนเองเรียนมาน้อย รู้น้อย ดังนั้น จึงพยายามจดจำบทเรียนและประสบการณ์ทั้งการค้าและ
การดำเนินชีวิตประจำวันจากผู้อื่นเสมอ ๆ เพื่อที่จะได้ยึดเป็นแนวทางและป้องกันมิให้ตนเองต้องผิดพลาดและล้มเหลว
ในระยะแรกที่แยกตัวออกมาเปิดร้านของตนเอง ข้าพเจ้ายังไม่รู้แจ้งในการค้าขายสินค้าประเภทเบ็ดเตล็ด
จึงจำเป็นต้องไปว่าจ้างคนนอกมาเป็นหลงจู๊ คอยจัดการเกี่ยวกับการขายของทั้งหมด
และหนึ่งในหลงจู๊ที่ข้าพเจ้าจ้างมานั้น เมื่อแรกมาทำงาน เป็นคนมีความรู้มากและเชี่ยวชาญในงานด้านนี้อย่างที่สุด
แต่เมื่อเวลาผ่านไปเขากลับอยู่เฉย ๆ ไม่พยายามศึกษาหาความรู้ เวลาส่วนใหญ่สูญเสียไปกับการเล่นไพ่
คบเพื่อนเที่ยวเตร่ ความคิดความอ่านและความรู้ของเราทรงอยู่กับที่
ในขณะที่ข้าพเจ้าซึ่งไม่รู้อะไรในตอนนั้น กลับพัฒนาตนเองไปจนรู้มากกว่าเขา
เรื่องนี้ทำให้ข้าพเจ้าได้นึกถึงเพื่อนฝูงที่เคยร่วมเรียนกันมา หลายคนเรียนได้คะแนนพอ ๆ กัน
มีความคิดความอ่านใกล้เคียงกัน แต่พอเติบใหญ่ขึ้นมากลับมีเส้นทางชีวิตที่แตกต่างกัน
ห่างไกลกันอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้ง ๆ ที่ในเวลาเรียนหนังสือที่โรงเรียนนั้นก็ใช้ตำราเล่มเดียวกัน
มีกฎระเบียบเดียวกันคอยควบคุมบังคับ แต่ยามเติบใหญ่อยู่นอกโรงเรียน
ต้องเข้ามหาวิทยาลัยชีวิตที่ไม่มีกฎระเบียบมาคอยตามจี้ ขึ้นอยู่กับใครจะตักตวงเอาความรู้และประสบการณ์สู่ชีวิตของตน
บางคนจึงก้าวทันโลก แต่บางคนก็ก้าวไม่ทัน เพราะนึกไม่ถึงว่าเวลานั้นผ่านไปเร็วเกินกว่าที่จะรอช้าได้
เวลานั้นมีค่าและไม่ไหลย้อนกลับ จึงควรหมั่นศึกษาไขว่คว้าหาความรู้และประสบการณ์ที่ดีให้มากที่สุด
