พี่ป๊อก...วิชัย อึ้งอัมพร
พี่ใหญ่ของทีมโปรดิวเซอร์แกรมมี่ในยุคสามสิบปีก่อน...
พี่เต๋อ เรวัต พุทธินันทน์ หัวหน้า...รัก นับถือ
เกรงใจพี่ป๊อกที่สุด...
พี่ป๊อกแต่งเพลงดัง ๆ ไว้เยอะมาก...
โปรดิวซ์งานใหญ่ไว้ก็เยอะ...
ปกติ..การแต่งเพลงในทีมของเรา
มักจะเริ่มจากทำนองเพลงก่อน
แล้วจึงค่อยให้ทีมเขียนเนื้อเพลงแต่งลงไปในทำนอง...
ภาษาไทยเรามีวรรณยุกต์...คือเสียงสูงต่ำ
ซึ่งการจะแต่งเนื้อเพลงให้ฟังดี...
ต้องระวังให้คำร้องแต่ละคำ...
เข้ากับโน้ตสูงต่ำได้ด้วย...
ไม่งั้นมันจะเหน่อ....จนผิดความหมาย...
ฉันประท้วงพี่เต๋อ...ว่า
“มันยากมากเลยนะพี่...ที่แต่งทำนองก่อน
แล้วมาใส่คำร้องทีหลัง...”
“ให้ผมเขียนคำร้องก่อนมั่งได้ไหม...
แล้วแต่งทำนองตาม...”
พี่เต๋อบอกว่า....
“เออ...ก็ลองดูสิ”
แล้วก็ให้ฉันไปเขียนคำร้องแบบเอาที่สบายใจฉันมาเลย...
ฉันก็เขียนขึ้นมา....แหม...
มันคือเสรีภาพในการเขียนคำร้องเหลือเกิน..
พี่เต๋อส่งต่อให้เป็นงานหนักของ...”พี่ป๊อก”
พี่ป๊อกต้องพยายามแต่งทำนองให้อยู่ในร่องในรอย
ให้คำร้องของฉันไม่เหน่อ...
แต่ก็ต้องอยู่ในสเกลของดนตรีสากล...
ที่ต้องไพเราะด้วย...
“ดี้เอ๊ย....ยากชิบหาย...ฮ่าฮ่าฮ่า”...พี่ป๊อกกล่าว
#ลาก่อนครับพี่ป๊อก
#ใต้แสงจันทร์
