มีกลอนของชาวรัสเซียบทหนึ่ง ตั้งชื่อว่า "สั้น" เขียนว่าดังนี้
🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀
หนึ่งวันแสนสั้น...
สั้นจนกอดยามเช้าไม่ทันไร
ยามเย็นก็มาอยู่ในมือแล้ว
หนึ่งปีแสนสั้น...
สั้นจนเชยชมฤดูใบไม้ผลิไม่ทันไร
ฤดูใบไม้ร่วงก็มาให้สะสางแล้ว
หนึ่งชีวิตแสนสั้น...
สั้นจนสนุกกับความหนุ่มสาวไม่ทันไรความชราภาพก็มาปรากฏแล้ว
ชีวิตนั้นผ่านไปเร็ว แต่คนเรารู้ตัวช้า
ดังนั้น จงหัดทะนุถนอมให้เป็น
ทะนุถนอมความสัมพันธ์ระหว่างพ่อแม่พี่น้อง ระหว่างมิตรสหาย เพื่อนเรียน เพื่อนร่วมงาน ได้คบค้ากันมา ได้ร่วมรบกันมาบนเส้นทางชีวิตด้วยกัน
เพราะเมื่อเฉียดไหล่ผ่านไปแล้ว อาจไม่มีวันได้พบกันอีก
หลังอายุ 20 จะอยู่บ้านเกิดหรือไปต่างเมืองก็เหมือนกัน หัวหกก้นขวิดที่ไหนก็อยู่ได้
หลังอายุ 30 จะกลางวันหรือกลางคืนสู้ได้ทั้งนั้น อดนอนกี่วันก็ไม่เป็นไร
หลังอายุ 40 วิทยฐานะสูงหรือต่ำไม่ใช่เรื่องสำคัญ เรียนไม่สูงอาจหาเงินได้มากกว่า
หลังอายุ 50 จะสวยหรือขี้เหร่มาก่อน ตอนนี้หน้าตาก็เริ่มเหี่ยวย่นดูแก่พอ ๆ กัน
หลังอายุ 60 จะเคยมียศสูงหรือยศต่ำก็เท่าเทียมกัน เพราะเกษียนแล้วต้องลงจากตำแหน่ง
หลังอายุ 70 จะอยู่บ้านหลังใหญ่หรือหลังเล็กก็เท่านั้น เพราะเดินเหินไม่คล่องตัว มีที่ให้ขลุกตัวเพียงมุมหนึ่งก็พอ
ดังนั้น จงหวงแหนสิ่งที่ยังมีอยู่ให้มาก ๆ และตามสิ่งที่เสียไปคืนกลับมา
☘☘☘☘☘☘☘☘
กลอนบทนี้บรรยายชีวิตได้จริงแท้และหมดเปลือก สร้างความตระหนักรู้ได้
เมื่อชีวิตคุณได้เดินเกือบจะถึงปลายทาง ลองหันกลับไปดูอีกที คุณจะรู้สึกว่ามันเป็นเช่นนั้นจริง ๆ
อย่านึกว่าตนเองแน่ อย่าไปอิจฉาใคร และอย่าไปเสียใจกับสิ่งใด เพราะว่าชีวิต มันก็เท่านี้เอง
🌾🌾🌾🌾🌾🌾🌾
