http://www.facebook.com/rewat.forever
คัดบทความจาก http://inmydream.diaryis.com/webpage/?w03
จริงๆผมไม่ควรเรียกพี่เต๋อว่าพี่เต๋อ
เพราะน้องแพตลูกสาวคนโตของแก
เป็นรุ่นน้องโรงเรียนผมแค่2ปีเอง
แต่ตั้งแต่ผมรู้จักพี่เต๋อ
ก็เห็นใครๆเรียกแกว่าพี่เต๋อฟังเพลงของแกแล้วก็รู้สึกเหมือน
แกร้องให้น้องๆฟังมากกว่าร้องให้หลานๆฟัง
และแกคงรู้สึกดีกว่าที่ผมจะเรียกแกว่าอาเต๋อ
เปล่าหรอกครับ ผมไม่เคยเจอแกหรอก
กว่าผมจะได้ทำงานเพลง แกก็เสียซะแล้ว
แต่ด้วยความที่งานของแก
ไม่ว่าจะเป็นงานเพลง งานค่ายเพลง
มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมมาตั้งแต่เริ่มฟังเพลง
อัลบั้ม เต๋อ 1
เป็นอัลบั้มที่3ในชีวิตที่ผมซื้อฟังเอง
ฟังครั้งแรกๆ เพลงอะไรวะ ฟังไม่รู้เรื่อง
รู้แต่ว่าทำนองมันสนุก
เนื้อเพลงแปลกๆ
แต่ยิ่งฟังยิ่งเพราะ ยิ่งติด
ตั้งแต่นั้นมา ผมก็เริ่มสนใจในตัวพี่เต๋อ
เริ่มตามผลงานของแก
ซึ่งนอกจากงานเพลงแล้ว
แกชอบไปโผล่ตามที่ต่างๆ
ในหนังเรื่องน้ำพุใน
รายการเพชรฆาตความเครียด
ในปกเทปเฉลียงชุดแรก
ยิ่งตอนอัลบั้ม เต๋อ3ออกมา
แกก็กลายเป็นผู้นำของวัยรุ่นในด้านเพลง
คล้ายๆกับพี่บอยด์ในรุ่นนี้
คอนเสิร์ตปึ้กกกก
คือคอนเสิร์ตของไทย
ที่สมบูรณ์แบบที่สุดในความคิดของผม
เป็นคอนเสิร์ตที่รวมยอดมนุษย์ไว้มากที่สุด
เป็นคอนเสิร์ตที่ผมดูแล้วขนลุกมากที่สุด
ร้องตามดังที่สุด พีคที่สุด
ไหนจะเพลงละครที่แกแต่งแกร้องอีกล่ะ
ทุกเพลงกลายเป็นเพลงอมตะไปหมดแล้ว
พี่เต๋อเป็นคนทำให้ผมรู้ว่า เพลงที่ดีคืออะไร
นักดนตรีที่ดีเป็นอย่างไร
เป็นคนสร้างแนวทางความคิดให้ผมก้าวเดินตาม
เป็นหลักทางความคิดให้ผมยึดถือ
วันที่แกเสียชีวิต คือ
วันที่วงการเพลงเกิดความหักเหครั้งใหญ่
หักเหจนเป็นวงการเพลงทุกวันนี้
ผมคิดอยู่เสมอ ถ้าพี่เต๋อยังอยู่
วงการเพลงจะไม่มีหน้าตาแบบนี้แน่นอน
ผมมีโอกาสได้ดูคอนเสิร์ต tribute
จากเพื่อน พี่ และน้อง ของพี่เต๋อ
ทำให้รู้เลยว่า ตอนแกยังอยู่ ทุกคนรักแกมากแค่ไหน
เมื่อเพลง ยิ่งสูงยิ่งหนาวดังขึ้น
ภาพบนโปรเจคเตอร์ปรากฎรูปพี่เต๋อ
เดินออกมาจากหลังเวที
พร้อมเสียงร้องที่ไม่เหมือนในเทป
มันเป็นแทคติกเล็กๆของทีมงาน
แต่มันก็ทำให้ทุกคนรู้สึกได้ว่า
พี่เต๋ออยู่ที่คอนเสิร์ตนั้นจริงๆ
ผมมารู้ทีหลังว่าตลอดความยาวของเพลงยิ่งสูงยิ่งหนาว
นักดนตรีแบ็คอัพ(ที่เต็มไปด้วยยอดมนุษย์)ทุกคน
เล่นดนตรีไปพร้อมๆกับน้ำตาที่หลั่งไหล
เหมือนกับทุกคนได้มีโอกาสเล่นดนตรีให้พี่เต๋อร้องอีกครั้ง
คงไม่ต้องอธิบายอะไรอีกแล้ว
พี่เต๋อครับ
ผมไม่อาจรู้ได้ว่า
ตอนนี้พี่กำลังแต่งเพลงอยู่ตรงไหนของฟากฟ้า
แต่ผมรู้สึกได้เสมอ ว่าพี่กำลังมองลงมา
คอยส่งกำลังใจน้องๆในวงการเพลงทุกคน
พี่คงอยากให้ทุกคนรักษาและต่อเติมสิ่งที่พี่เพียรสร้างไว้
และผมก็เป็นส่วนเล็กๆส่วนหนึ่งที่พี่สร้างขึ้น
ผมสัญญาครับพี่ ว่า
ผมจะเป็นนักดนตรีที่จะไม่ทรยศต่อเสียงเพลง
ผมจะไม่มีวันไปมีส่วน
ทำให้วงการเพลงตกต่ำ มัวหมอง เด็ดขาด
ผมอาจไม่มีฝีมือไม่มีประสบการณ์พอที่จะทำให้มันดีขึ้นได้
แต่อย่างน้อย ผมจะไม่ทำให้มันแย่ลงไปแน่นอน
มันคงจะตรงกับจุดประสงค์ของพี่บ้างนะครับ
ผมรู้สึกเสมอ ว่าแม้เราจะไม่เคยรู้จักกัน
แต่พี่ก็เป็นกำลังใจให้
ผมเดินต่อสู้บนถนนสายนี้เสมอมา
และเสมอไป......
มีความสุขมากๆนะครับพี่
เอาใจช่วยน้องๆ(ที่คิดดีทำดี)ด้วยนะครับ
อย่านอนเล่นบนก้อนเมฆนานนะครับ
เดี๋ยวจะปวดหลัง
แล้วเจอกันครับพี่
