By Issara - 6 April 2017
หากพูดถึงความสำเร็จของสองพี่น้อง โม – โมรียา และ เม – เอรียา จุฑานุกาล
โปรกอล์ฟหญิงไทยระดับโลกในวันนี้ หนึ่งคนสำคัญที่ลืมไม่ได้คือ สมบูรณ์ จุฑานุกาล
คุณพ่อผู้ทุ่มเทชีวิตเพื่ออนาคตของลูก เรียกได้ว่าเป็น “ลมใต้ปีก”
ที่สนับสนุนให้ลูกทั้งสองสร้างชื่อเสียงให้วงการกอล์ฟไทย
ก่อนที่จะพาลูกสาวทั้งสองคนเข้าวงการกอล์ฟ คุณสมบูรณ์ทำอะไรมาก่อนคะ
ตอนแรกผมทำบริษัทตกแต่งภายในมีรายได้ดีมาก
แต่ยอมรับว่าเป็นงานที่เหนื่อยต่อมาเมื่อได้แต่งงานกับภรรยา
(นฤมลติวัฒนาสุข คุณแม่ของโมรียาและเอรียา)
จึงหันมาทำธุรกิจค้าเหล็ก เพราะครอบครัวของภรรยาทำธุรกิจนี้อยู่แล้ว
ธุรกิจดำเนินมาได้ด้วยดี แต่พอถึงปี 2540 เกิดวิกฤติเศรษฐกิจ ธุรกิจล้มหมด
เก็บเงินลูกค้าไม่ได้เพราะทุกคนประสบปัญหาเหมือนกัน
แต่บางคนแกล้งล้มไม่จ่าย ต้องเสียเงินฟ้องกันอีกเป็นแสน
ตอนนั้นผมเสียเงินไปเยอะมากเงินที่เคยเก็บสะสมไว้ก็หายไปหมด
โชคดีที่ยังเหลือทรัพย์สินและเงินก้อนหนึ่งที่ลงทุนไว้ในกองทุน
เวลานั้นผมกลุ้มใจมาก พอได้ไปเจอเพื่อน ๆ เขาก็ชวนไปตีกอล์ฟ
ผมก็ไปกับเขาเพราะอยากฆ่าเวลาไปกับกิจกรรมนี้
ตอนนั้นแม้ไม่มีรายได้เข้ามาเลย ทั้งต้องเสียค่าใช้จ่ายไปกับกอล์ฟอีก
แต่ผมก็บอกกับตัวเองว่า ขอใช้เงินของผมบ้างเถอะ
เพราะคนอื่นเอาเงินของผมไปเยอะแล้ว
ผมจึงทุ่มเทเล่นกอล์ฟทุกวันออกจากบ้านตั้งแต่เช้า
กลับมาก็ค่ำแล้ว พอเล่นได้ดี
ต่อมาก็เริ่มแข่งในฐานะมือสมัครเล่นและได้ถ้วยรางวัลเล็ก ๆ น้อย ๆ มาบ้าง
น้องโมและน้องเมเริ่มเล่นกอล์ฟตอนไหนคะ
หลังจากที่เล่นกอล์ฟมาเรื่อย ๆ ก็มีเพื่อนชวนมาเปิดร้านขายอุปกรณ์กอล์ฟ
ตอนนั้นผมไม่ได้ทำธุรกิจอะไรแล้ว และคิดว่าไหน ๆ เราเล่นอยู่แล้ว
มาเอาดีทางนี้เลยดีกว่า จึงเปิดร้านแรกในสนามซ้อมกอล์ฟ
ตอนนั้นโมรียา 7 ขวบ เอรียา 5 ขวบ สองคนนี้ก็มาเล่นกันอยู่ในร้าน
ผมจึงให้เขาออกไปซ้อมตีลูกกอล์ฟเล่นกัน จะได้ไม่เกะกะ
พอว่างผมก็ไปสอน หรือใครผ่านไปผ่านมาเห็นเขาก็สอนให้บ้าง
เวลานั้นผมสังเกตเห็นว่าเขาตีซ้อมกันเข้าท่า จึงลองพาไปแข่งรายการเด็กเล็ก
แข่งเป็นสิบ ๆ ครั้งสองคนนี้ไม่เคยชนะเลย ได้อันดับบ๊วยด้วยซ้ำ
แต่ทางผู้จัดมีถ้วยรางวัลปลอบใจให้เด็ก ๆ ทุกคนนะ
แต่ผมไม่เคยอยู่รับเลย อายเขา (หัวเราะ)
ตอนหลังผมคิดว่าน่าจะพัฒนาลูกให้ดีขึ้นได้ จึงเริ่มเอาใจใส่เขามากขึ้น
ดูแลและสอนเองให้เป็นเรื่อง-เป็นราว
แล้วทั้งสองคนก็เล่นได้ดีขึ้นจริงจนเริ่มแข่งชนะกับเขาบ้างแล้ว
ต่อมาได้ข่าวว่าสมาคมกอล์ฟแห่งประเทศไทยจะคัดตัวนักกีฬาเด็ก 3 คน
เพื่อเป็นตัวแทนประเทศไปแข่งรายการ Junior World ที่สหรัฐอเมริกา
ผมก็ส่งลูกทั้งสองคนไปแข่งด้วยตอนนั้นเอรียา 8 ขวบแล้ว
เขาได้ที่ 2 ของการคัดตัว จึงได้ไปแข่งที่อเมริกา
และก็คว้าอันดับที่ 2 ของรายการนี้มาได้ ผมจึงคุยกับภรรยาว่า
“ลูกมีแววนะ เราน่าจะมาเอาดีทางนี้” ภรรยาก็เห็นด้วย
จากนั้นผมจึงเริ่มศึกษาหาข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับกอล์ฟ
หาดูด้วยว่า ไทเกอร์ วูดส์ เริ่มแข่งตอนอายุเท่าไหร่เราต้องวางตารางฝึกอย่างไรบ้าง
อาหารต้องกินอย่างไร ผมอ่านหนังสือและหาความรู้เยอะมาก
เมื่อคิดว่าต้องมุ่งมาทางนี้แล้ว คุณสมบูรณ์วางแผนอย่างไรต่อคะ
อย่างแรกคือ ต้องจัดตารางการซ้อมและเตรียมอาหารการกินให้ลูกอย่างดีที่สุด
ผมจะรีบตื่นแต่เช้ามาทำอาหารให้เขาก่อนเพราะถือว่ามื้อเช้าเขาต้องได้
คุณค่าทางโภชนาการครบถ้วน เพราะมื้อต่อไปต้องไปหาซื้อกินนอกบ้าน
ไม่รู้จะได้กินอะไรบ้าง ทุกเช้าเขาต้องกินผัก ไข่ต้มคนละฟอง
ปลาทูทอดคนละตัว แอ๊ปเปิ้ลคนละหนึ่งผล กินแบบนี้ทุกวัน
ไม่ให้กินอย่างอื่นเลย และต้องกินนมสดให้ครบวันละสองลิตรด้วย
พอหกโมงเช้าผมจะพาเขาไปวิ่งที่โรงเรียนประมาณ 40 นาที
โดยผมกับภรรยาวิ่งด้วยพอวิ่งเสร็จเขาก็มานั่งกินอาหารเช้า
จากนั้นก็เปลี่ยนชุดนักเรียนในรถ ซึ่งตอนนั้นผมใช้รถตู้แล้วเข้าเรียนตอนแปดโมงเช้า
พอเที่ยงผมก็รับเขามากินข้าว แล้วออกไปซ้อมกอล์ฟตั้งแต่บ่ายโมงถึงห้าโมงครึ่ง
เราต้องซ้อมกอล์ฟกันช่วงบ่ายเพราะคนน้อย ไม่ต้องแย่งกับใคร
ผมจึงมีเวลาสอนเขาอย่างละเอียด แต่ข้อเสียคืออากาศร้อนมาก
แดดแรงมาก แต่ก็ต้องทน
ผมกับภรรยาต้องคอยกางร่มให้ตอนที่เขาซ้อมพอซ้อมกอล์ฟเสร็จห้าโมงครึ่ง
ผมก็พาเขาไปเรียนว่ายน้ำตอนหกโมงเย็นถึงสองทุ่มเวลาครึ่งชั่วโมงในรถก็บังคับให้เขานอน
เพราะเขาต้องมีเวลาพักผ่อนให้เพียงพอ
ที่ผมพาเขาไปเรียนว่ายน้ำด้วยเพราะอยากให้เขาตัวใหญ่ แข็งแรง
นักกีฬาฝรั่งตัวสูงใหญ่ เราจะมาตัวเล็กอย่างนี้ได้ยังไงตอนแรกเขาว่ายกันแค่ 500 - 600 เมตร
แล้วก็เล่นกันบ้าง หยุดพักบ้าง ผมคิดว่าไม่ได้ต้องจริงจังกว่านี้
จึงพาไปฝากอาจารย์ที่สอนทีมว่ายน้ำเพื่อลงแข่งขัน
ทั้งสองคนนี้ต้องว่ายน้ำ 2,000 เมตรทุกวัน เขาจึงว่ายน้ำเก่งมาก
ถ้าคุณเห็นเขาว่ายน้ำคุณจะรักเขาเลยแหละ โมรียาว่ายน้ำท่าสวยมาก
และเคยได้เหรียญทองว่ายน้ำหลายรายการ ส่วนเอรียาว่ายท่าผีเสื้อเก่งมาก
เพราะไหล่ใหญ่ ว่ายรุนแรง ลงแข่งที่ไหนก็ชนะ
นอกจากนี้ผมยังพาเขาไปเรียนเทนนิสเพื่อให้เขาฝึกทักษะสมองให้ไว
ตัวเขาเองก็สนุกด้วย ได้เล่นกีฬาแปลกใหม่ นอกเหนือจากกอล์ฟกับว่ายน้ำที่ต้องฝึกอยู่ทุกวัน
แล้วก็พาเขาไปเรียนตีกลองด้วยนะ เพราะอยากให้เขาได้ฝึกสมอง มีไหวพริบ
ทำหลายอย่างได้พร้อมกัน เพราะการตีกลองต้องควบคุมกล้ามเนื้อและอวัยวะหลายอย่าง
พร้อมกัน และที่สำคัญคือ เป็นการคลายความเครียดด้วย
พอกลับบ้านก็ยังไม่หยุดนะ ระหว่างนั่งดูทีวี ผมให้ทั้งสองคนฝึกหมุนข้อมือด้วยดัมบ์เบล
หนึ่ง เพื่อให้ข้อมือเขาแข็งแรง สองเป็นการฝึกให้เขาทำสองอย่างได้ในเวลาเดียวกัน
เพื่อที่เวลาเขามีปัญหารุมเร้าเข้ามาในใจ เขาจะได้แยกปัญหานั้นออกไปได้
ก่อนนอนก็ต้องนอนยกดัมบ์เบลสัก 30 - 40 ครั้ง
จากนั้นผมและภรรยาจะนวดคลายกล้ามเนื้อให้เขาเพราะอ่านหนังสือมาว่า
ถ้ากล้ามเนื้อของเด็กยึดจะเติบโตช้า
ผมศึกษาไปถึงเรื่องต่อมไร้ท่อว่าจะทำอย่างไรให้เขาตัวสูงใหญ่ให้ได้
ดูเหมือนว่าต้องทิ้งเรื่องการเรียนไปใช่หรือไม่คะ
ใช่ครับ เพราะผมไม่คิดว่าการเรียนเป็นทางเลือกที่สำคัญที่สุดเพียงอย่างเดียวในชีวิต
เขายังมีทางเลือกที่สองที่สาม ทักษะกีฬากอล์ฟคือสมบัติที่ผมมอบให้เขา
และติดตัวไปตลอดชีวิต เพราะสมบัติอื่น ๆ ผมก็ไม่มีให้เขาแล้ว
ช่วงแรกที่ตั้งเป้าหมายว่าเขาต้องมาเอาดีด้านนี้ ผมก็เริ่มมีปัญหากับโรงเรียน
เพราะตอนแรกต้องพาเขาไปซ้อมกอล์ฟหลังเลิกเรียนมีเวลาซ้อมไม่กี่ชั่วโมง
ผมจึงทำการบ้านให้เขาแต่สุดท้ายครูจับได้ ผมจึงเข้าไปคุยและบอกตามตรงว่า
ผมอยากให้ลูกเป็นนักกีฬากอล์ฟขอให้เด็กทั้งสองคนเรียน
แค่ครึ่งวันได้ไหมทางโรงเรียนไม่ยอม
จึงต้องย้ายมาเรียนอีกโรงเรียนหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้บ้านเพื่อประหยัดเวลาเดินทาง
จากนั้นก็หาทางคุยเรื่องการเรียนซึ่งโรงเรียนก็ยอมให้เรียนครึ่งวันได้
แต่ต้องมาตามทำรายงานและการบ้านส่งให้ครบ
เด็กสองคนนี้เก่งวิชาภาษาอังกฤษและสังคมมากเพราะเขาเดินทางเยอะ
เห็นโลกเยอะ สุดท้ายก็เรียนจบ ม.6 ทั้งคู่
วินัยในการซ้อมเคร่งครัดและกิจกรรมแน่นขนาดนี้ น้องทั้งสองคนงอแงบ้างไหมคะ
ผมฝึกเขาตั้งแต่ยังเด็กมาก เขาแทบยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย
เขาไม่มีโอกาสได้รู้ว่าคนอื่นสบายกว่าเขา อย่างเวลาไปว่ายน้ำ
เขาก็เห็นเด็กคนอื่นว่ายน้ำเหนื่อยเหมือนกันหมดเขาจึงไม่รู้สึกแตกต่างจากคนอื่น
พอโตขึ้นมาหน่อยสัก 12 ขวบ ผมก็เริ่มผ่อนปรนบ้าง
ให้เขามีวันหยุดในวันอาทิตย์ ได้ออกไปห้างหรือไปที่ที่เขาอยากไปเพื่อคลายเครียด
แต่ก็ให้มีญาติไปด้วย
ทั้งสองคนมีความต่างกันอย่างไรบ้างคะ
โมรียาเป็นคนที่ละเอียด มีความตั้งใจสูงมาก สมาธิดี แต่มักเก็บเรื่องต่าง ๆ
มาไว้ในใจแล้วเครียด ซึ่งอาจทำให้มีผลต่อการเล่นได้
ส่วนเอรียาผ่อนคลายกว่า จิตใจสบายไม่เครียด
ครั้งหนึ่งผมเคยบ่นให้เขาฟัง เอรียาบอกเลยว่า
พ่ออย่าคิดเยอะ ไปยุ่งกับเขาทำไมไม่ต้องสนใจ
เขาพูดอย่างนี้ตั้งแต่เด็กเลยนะ(หัวเราะ)
แต่ทั้งสองคนมีเลือดนักสู้ ผมสอนให้เขาเล่นแบบ “บุก”
แล้วค่อยไปแก้ไขปัญหาเอาข้างหน้า ถ้าบุกแล้วอาจเสียได้
แต่เราจะแก้ไขปัญหาเก่ง ดีกว่าเล่นนิ่ม ๆ
แต่พอเจอสนามยาก ๆ ก็ไปไม่ได้แล้ว สมมุติสนามทั่วไปให้ตีสองทีถึงกรีน
แต่บางสนามตั้งใจทำทางให้ยาวเพื่อให้ตียาก ถ้าไม่บุก ตีไม่แรง
สองทีไม่มีทางถึงกรีนแน่ ๆ ต้องตีสามที ไปพัตต์อีกสองทีก็แพ้เรียบร้อย
ดังนั้นคุณต้องบุก ต้องตีไกลไว้ก่อน ไม่สวยไม่เป็นไร ไปแก้เอาได้
ทราบว่าในเวลานั้นคุณสมบูรณ์ต้องขายทรัพย์สินที่มีชนิดที่เรียกว่า
“ทุบหม้อข้าว” เพื่อมาทุ่มให้ลูกทั้งสองคนแข่งรายการในอเมริกาให้ได้
ใช่ครับ ตอนนั้นคิดว่าต้องทุบหม้อข้าวแล้วละ เมื่อผมมาดูแลลูกเต็มตัว
ร้านขายอุปกรณ์กอล์ฟที่ทำซึ่งขยายไปสองสามสาขาก็ขาดทุน
สุดท้ายก็ต้องปิดไปหมดทุกร้านประกอบกับช่วงหลัง ๆ
รายการในประเทศไทยเราก็ชนะจนไม่มีใครสู้ได้แล้ว
รายการที่สมาคมกอล์ฟจัดแข่งคัดตัวไปอเมริกา เราก็ได้ไปทุกปี
ตอนหลังผมไปเช็กข้อมูลดูว่า
แมตช์ที่สมาคมส่งไปแข่งใหญ่ที่สุดในอเมริกาหรือไม่ปรากฏว่าไม่ใช่
ใหญ่เป็นอันดับที่ 4 ผมจึงลองมองหารายการแข่งอื่น ๆ
ในอเมริกาที่เราจะหาลู่ทางไปได้เอง
ผมจึงขายรถ ขายบ้านสองหลังที่ไม่ได้ติดผ่อนธนาคารอะไรเลยนะ
มีแต่คนเขาซื้อเก็บแต่ผมกลับขาย (หัวเราะ)
ต้องนำเงินมาทำทุนให้เขาได้ไปแข่งรายการต่าง ๆ
ในอเมริกาให้ได้เพราะเวลาเป็นมือสมัครเล่นยังรับสปอนเซอร์ไม่ได้
ผมต้องประหยัดไปหมดทุกเรื่อง เวลาไปซ้อมกอล์ฟไม่เคยกินข้าว
ในคลับเฮ้าส์เลยไปกินโรงอาหารของแคดดี้ดีกว่า จานละ 30 -35 บาทเอง
น้ำก็กดฟรีด้วย บางทีไปแข่งเขามีคูปองให้ลูกกินข้าว
ส่วนพ่อแม่ก็แอบไปกินกันแบบถูก ๆ ประหยัดทุกอย่าง
เพราะเรามีเป้าหมายยิ่งใหญ่ที่ต้องไปให้ถึง นี่คือสิ่งที่ผมคิดและทำ
คนรอบข้างว่าอย่างไรบ้างคะที่ทุ่มเทให้ลูกๆ ขนาดนี้
ทุกคนว่าผมบ้า ญาติพี่น้องบ่นว่าพวกคุณเอาเงินไปใช้หมดอย่างนี้
ได้ยังไงกันผมบอกเขาว่า ใจเย็น ๆ นะ ถ้าเด็กทั้งสองคนนี้เก่ง
เขาจะหารายได้กลับมาอีกเยอะ
แต่ตอนนี้ผมขอทุ่มทั้งเงินและเวลาให้เขาก่อน ผมทิ้งทุกคนเลยนะ
เพื่อนก็ไม่เอา ไม่เที่ยวเตร่ ไม่แตะอะไรที่ต้องเสียเงินเสียทองทั้งสิ้น
แม้แต่กอล์ฟผมก็หยุดเล่นเพื่อลดภาระที่มีให้หมด
ชีวิตที่อเมริกาเป็นอย่างไรบ้างคะ
ลำบากมากครับ ตอนแรกที่ไปก็นอนโรงแรมดี ๆ แพง ๆ ตามคนอื่น
แต่ตอนหลังเรารู้แล้วว่าที่โน่นมีโรงแรมหลายระดับ
ผมเริ่มไปนอนโมเต็ลที่ต้องบริการตัวเอง
ตอนไปลงทะเบียนเข้าพักก็บอกให้ลูกอยู่บนรถอย่าให้เขาเห็นนะ
เพราะเขาให้นอนแค่สองคนแต่เราต้องนอนอัดในห้องพักนั้นด้วยกัน 4 คนพ่อแม่ลูก
ส่วนรถก็เช่าที่ไม่ใหญ่มากนักเพื่อประหยัดเงิน
แต่อาหารการกินต้องดูแลเขาอย่างดีเพราะเป็นนักกีฬาจะประหยัดเรื่องนี้
ไม่ได้ต้องมีข้าวทุกมื้อ แรก ๆ หิ้วข้าวสารขึ้นเครื่องไปก็มี
แต่ช่วงหลังมานี้ในอเมริกาก็หาซื้อได้ง่ายแล้ว
ส่วนมากผมไปซื้อไก่ย่างที่วอลมาร์ทมาตัวหนึ่ง ราคา 9 - 10 เหรียญ
หรือถ้ามีร้านอาหารจีนก็ซื้อเป็ดสักตัว หาซื้อผักต่าง ๆ แล้วก็มาแบ่งกันกิน 4 คนได้หนึ่งมื้อ
ผมต้องบริหารจัดการทุกอย่าง ถ้วยชามต้องหอบหิ้วกันไปตอนกลางวันระหว่างลูกไปแข่ง
ผมก็ปูกระดาษนั่งกินข้าวกันใต้ต้นไม้ที่สนามแข่งนั่นแหละจนครั้งหนึ่งเคยมีฝรั่งแซวว่า
“คุณมาปิกนิกกันทุกวันเลยนะ” (หัวเราะ)
ระหว่างที่อยู่อเมริกา ผมก็คอยดูว่าโค้ชคนไหนเก่ง คนไหนดัง
คนไหนสอนนักกีฬาคนไหนมาดี บางครั้งติดต่อไปเขาก็ไม่ยอมสอน
จนต้องส่งโปรไฟล์ไปให้ดูว่า ลูกฉันเคยชนะรายการนี้ในอเมริกานะ
นั่นแหละเขาถึงรีบรับสอนให้เลย ผมเคยจ้างโค้ชชั่วโมงละ 600 เหรียญมาแล้ว
แต่โค้ชฝรั่งดีตรงที่เขายอมให้ผมมาเรียนกับลูกด้วย เขาจะสอนคุณ
ไปด้วย บางทีจับตัวผมโยกไปด้วยเวลาพัตต์ลูกเพื่อที่ผมจะไปสอนลูกต่อได้
หรือจะถ่ายวิดีโอก็ได้ เพราะเขารู้ว่าเรามาไกล
การฝึกซ้อมประจำวันผมก็ไม่เคยละเลยทุกคืนเขายังคงต้องยกดัมบ์เบล
เราขนดัมบ์เบลขึ้นเครื่องบินไม่ได้ ผมก็ใช้วิธีซื้อน้ำแกลลอนมารินน้ำออกมาใช้
เอาแกลลอนนั้นใส่น้ำก๊อกแล้วก็ให้สองคนนี้ยกแทนดัมบ์เบล เขาก็ว่า
“โอ้โหพ่อ ตามมาหลอกกันถึงที่นี่เลยเหรอ” (หัวเราะ)
ผมไม่ได้ทุ่มแค่สตางค์ แต่ผมทุ่มกำลังสมองทั้งหมด
ทุกครั้งที่นอนผมไม่เคยหยุดคิดเรื่องลูกเลย ผมคิดเสมอว่าเราต้องไปทางไหนต่อ
ทำอย่างไรจะให้เขาไปถึงจุดหมายสูงสุดที่วางไว้ให้ได้
การที่ทุ่มเทให้ลูกๆ ขนาดนี้ เรียกว่าเป็น “การเดิมพัน”
ด้วยชีวิตครอบครัวได้ไหมคะ
มาเล่าตอนนี้ก็เหมือนเป็นการเดิมพันด้วยชีวิตนะ
แต่เวลานั้นคือผมอยากเอาชนะเพราะเราไม่เหลือทรัพย์สินเงินทอง
อะไรอีกแล้วต้องอยู่ที่นี่ยาวไป หารายการแข่งไปเรื่อย ๆ
รายการใหญ่ก็ต้องหาทางเข้าไปแข่งให้ได้สุดท้ายเอรียาก็ได้แข่งรายการ U.S. Girls’Junior
ซึ่งใหญ่ที่สุดของอเมริกา ที่เปิด Qualify อย่างเดียวเท่านั้น
ซึ่งเอรียาผ่านเข้าไปได้และชนะเป็นที่หนึ่งของอเมริกา
ตอนนั้นฝรั่งตกใจกันทั้งเมือง และตั้งฉายาว่าเป็น Thai Sisters
ซึ่งผมภูมิใจมาก(ลากเสียงยาว) ฝรั่งทำข่าวทุกวัน
เพราะเด็กที่นั่นสนใจกีฬามาก สิ่งนี้ทำให้เราอยากเล่นต่อไปอีก
คิดหาทางตลอดว่าจะไปแข่งตรงไหนได้อีก
แล้วเขาจะให้เราเล่นอาชีพก่อนถึงเกณฑ์อายุได้ไหม
ซึ่งสุดท้ายก่อนเทิร์นโปรตอนอายุ 18 ปีตามกฎของ LPGA
เอรียาก็ได้เล่นอาชีพแล้วนะ แต่เป็นการได้สิทธิ์เข้าไปเล่นในฐานะ Amateur Wildcard
คือเป็นมือสมัครเล่นที่ได้สิทธิ์เข้าไปแข่งกับมืออาชีพ
เพราะเขาเห็นเรามีชื่อเสียงและเป็นแชมป์รายการของอเมริกา
แต่จะไม่ได้เงินรางวัลใด ๆ ซึ่งเราก็เล่นชนะโปรไม่ได้หรอก
เล่นจนครบวันก็เก่งแล้ว แต่อย่างน้อยเขาก็ได้เจอสนามใหญ่ไม่กลัวคน
เป็นการฝึกจิตใจและได้ประสบ-การณ์
เพราะฉะนั้นประสบการณ์ของเด็กสองคนนี้สูงมาก
เพราะแลกมากับความเหนื่อยจากทั้งพ่อแม่และตัวเขาเอง
เคยคิดสักครั้งไหมว่า ถ้าลูกๆ ไปไม่ถึงเป้าหมายตามที่วางไว้จะทำอย่างไร
ไม่เคยคิดเลย นอกจากเขาบาดเจ็บหรือพิการ
เพราะฉะนั้นผมจึงระวังมากบาสเกตบอลก็ไม่ให้เล่น
จักรยานก็ไม่ให้ขี่เพราะเราวางแผนแล้วว่าต้องไปถึงจุดนั้นให้ได้เหมือน
การสร้างตึกที่ต้องมีพิมพ์เขียว
ซึ่งผมวาดพิมพ์เขียวนี้ไว้แล้วว่าต้องเป็นตึกห้าสิบชั้น
ช่วงเริ่มต้นคุณอาจไม่เห็นผลงานใด ๆ เลย เพราะเรากำลังวางฐาน
ฝังทุกอย่างลงไปในพื้นดินให้แข็งแรงเพราะสร้างตึกสูงใหญ่นี่คือสิ่งที่ผมทำ
พอวางรากฐานให้มั่นคงแข็งแรงแล้ว จะต่อเติมขึ้นไปมันก็ง่าย
แต่ถ้าคุณไม่วางแผนว่าจะสร้างตึกสูง คุณอาจไม่วางรากฐานให้มั่นคงนัก
มาถึงจุดหนึ่งจะไปต่อก็ลำบากแล้ว
การจะปั้นลูกให้ไปถึงจุดหมายได้จึงต้องมีพิมพ์เขียว
ค่อยเป็นค่อยไปตามขั้นตอนถ้าคุณรีบเร่งให้ลูกเก่งไปเลยอาจไปไม่ถึงจุดหมายก็ได้
เพราะเขาไม่มีรากฐาน ไม่แข็งแกร่งมากพอ
นี่เป็นเหตุผลที่ผมต้องดูแลลูก ๆ
อย่างเคร่งครัดในทุกเรื่องเพื่อให้เขาอดทนและมีวินัย
ทุ่มเทมากขนาดนี้ เคยเหนื่อยหรือท้อบ้างไหมคะ
ไม่เคยเหนื่อยครับ ตอนนั้นยังไม่แก่เลยผมไม่มีคำว่าเหนื่อย
ผมวางแผนการไกลไว้แล้วต้องทำให้ได้ และในที่สุดลูก ๆ ทั้งสองคนเขาก็ทำได้จริง ๆ
แต่มีบางครั้งเหมือนกันที่เมื่อมองย้อนกลับไปแล้วคิดว่า
ผมอาจเข้มงวดกับลูกมากเกินไป และรู้ว่าตัวเองเป็นคนโกรธและเจ้าอารมณ์มาก
ผมเคยดุและตีลูกที่เขาทำไม่ได้อย่างที่ผมสอนไว้
มาคิดดูตอนนี้ก็น่ากลัวเหมือนกันนะว่าลูกทั้งสองคนผ่านมาได้อย่างไร
จิตใจเขาต้องเข้มแข็งมาก ผมไม่เคยเห็นเขาร้องไห้สักครั้ง
ไม่มีคำไหนที่ผมบอกแล้วเขาไม่ทำ
ไม่มีวันไหนที่เขาหยุดซ้อมหรือไม่ยอมไปแข่ง
ตอนนี้ผมเริ่มมาศึกษาธรรมะของพระพุทธเจ้า
จึงเข้าใจเรื่องการมีสติ ต้องรู้ตัวเองว่าจะพูดหรือทำอะไร
พูดไปแล้วคนอื่นจะรู้สึกอย่างไร บางทีเราพูดแดกดันหรือต่อว่าใคร
นั่นเป็นเพราะเราไม่มีสติ ถ้ามีสติเราจะไม่ทำแบบนั้น
ผมสามารถจัดการความโกรธได้จากธรรมะนี่แหละ
นอกจากนี้ก็มีเรื่องของการปล่อยวาง
ทำใจให้เป็นสุข และมองโลกในแง่ดี
ให้กำลังใจลูกทั้งสองคนอย่างไรบ้างคะ
ผมเขาบอกเขาเสมอว่า “เราทำได้ทุกอย่าง”
แต่เรื่องให้กำลังใจอย่างโน้นอย่างนี้ไม่มี
เพียงแต่เรามีเป้าหมายตรงกัน คือเมื่อเราได้เลือกมาทางนี้แล้ว
เราต้องไปให้ถึงที่สุดให้ได้ เราหยุดไม่ได้แล้ว
เวลาเขาซ้อมบนกรีนผมก็ไปยืนกับเขาตลอด
ไม่เคยปล่อยให้เขาตากแดดเพียงลำพัง
ไปกางร่มให้เขาบ้างตากแดดด้วยกันบ้าง
ผมไม่เคยหนีไปหลบแดด
เพราะผมคิดว่าเป็นการเอาเปรียบเขา
เมื่อสามปีที่แล้วผมกลับมาเมืองไทยเพื่อทำบอลลูนหัวใจและรักษาตัว
ระหว่างนี้ผมก็คอยดูรายการที่ลูกทั้งสองคนแข่งเสมอ
และส่งข้อความไปอวยพรอยู่ตลอด
ปีนี้น้องเม – เอรียาได้แชมป์หลายรายการจนขึ้นมาเป็นมืออันดับ 2 ของโลกรู้สึกอย่างไรบ้างคะ
ผมคิดว่าวันนี้ต้องมาถึง เพียงแต่จะเร็วหรือช้าเท่านั้น พอเขาได้ก้าวมาอันดับ 2
ของโลกตั้งแต่อายุ 20 ปี ผมดีใจมาก
ผมกล้าชมเลยว่าเขาเก่งจริง ๆ ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยชมลูกเลยนะ
แต่นี่ขนาดเขาตกรอบมาเป็นสิบครั้ง
เขายังผ่านขึ้นมาถึงจุดนี้ได้
ตอนนี้ก็อยากให้เขาดูแลสุขภาพให้ดี
และหวังว่าเขาจะอยู่อันดับต้น ๆ ให้ยาวนานที่สุด
เคล็ดลับความสำเร็จในแบบฉบับของคุณพ่อโปรกอล์ฟหญิงระดับโลกคืออะไรคะ
ผมเน้นว่าต้องมี “ความอดทน” เรื่องวินัยคุณสร้างได้นะ
แต่วินัยจะไม่เกิดขึ้นเลยถ้าไม่มีความอดทน
คุณต้องทำกิจกรรมเดิม ๆซ้ำซากอยู่อย่างนั้นทุกวัน
ถ้าไม่อดทนคุณจะทำได้อย่างไร
นอกจากนี้คุณต้องมองการณ์ไกลวางแผนไว้ไกล
และทำไปให้ได้ตามแผนนั้น
ที่สำคัญคือ ผมขอปฏิเสธคำว่า“พรสวรรค์” ทุกอย่างมาจาก
“พรแสวง”ล้วน ๆ ทั้งสองคนนี้ไม่ได้เก่งกอล์ฟมาตั้งแต่เกิด
ผมยอมรับว่าบังคับเขามาตั้งแต่ยังเล็กยิ่งรักยิ่งต้องบังคับ
เพราะต้องการสร้างวินัยให้เขา ที่สำคัญคือ พ่อแม่ต้องทุ่มเทและอดทน
เพราะลูกไม่มีทางที่จะไปเองได้ จะว่าไปก็เหมือนขังเขาไว้ในกรงนะ
ผมไม่รู้เหมือนกันว่า ถ้าไม่ทำแบบนี้เขาจะประสบความสำเร็จเหมือนในวันนี้ไหม
พอได้เห็นผลงานของเขาในวันนี้ ผมก็ชื่นใจมากแล้ว
ความสุขในวัย 64 ปีของคุณสมบูรณ์คืออะไรคะ
ความสุขของผมคือการได้เห็น “ความสำเร็จ” ของลูก
จึงอยากแนะนำคนที่อยากส่งเสริมลูกให้เอาดีด้านกีฬากอล์ฟ
คนที่เป็นพ่ออย่างผม ไม่ต้องประหยัดขนาดผมก็ได้แต่ยืนยันว่า
ต้องฝึกตั้งแต่ยังเป็นเด็กเล็กผมอยากให้มีนักกีฬากอล์ฟเก่ง ๆ
เกิดขึ้นมาเรื่อย ๆ ก็หวังว่าจะมีหน่วยงานสนใจหรือ
พ่อแม่ที่ต้องการปั้นลูกเช่นนี้รวมกันมาหาผมสักสามสี่คน
ให้ผมแนะนำแบบส่วนตัว ผมก็ยินดีครับ
ตอนนี้ผมพยายามดูแลตัวเองให้ดีออกกำลังกายเป็นประจำทุกวัน
ให้แข็งแรงเพราะผมอยากจะสร้างความสำเร็จให้เด็กคนอื่น ๆ
และอยู่ดูความสำเร็จของลูกทั้งสองไปได้อีกนาน ๆ
Secret BOX
ทุกอย่างสำเร็จได้ด้วย “พรแสวง” ไม่ใช่ “พรสวรรค์”
ขอเพียงมีความอดทน มุ่งมั่น ยากแค่ไหนก็ต้องทำได้
สมบูรณ์ จุฑานุกาล
ขอขอบคุณสถานที่ : Fitness First เดอะมอลล์ บางแค ชั้น 4 โทร. 0-2803-8388 - 9
ที่มา : คอลัมน์ Secret of Life นิตยสารซีเคร็ตฉบับที่ 200 (26 ต.ค. 59)
เรื่อง เชิญพร คงมา ภาพ สรยุทธ พุ่มภักดี สไตลิสต์ ณัฏฐิตา เกษตระชนม์
