"การร้องเพลงคือการร้องไห้สำหรั
"ภิกษุทั้ง หลาย การขับร้องคือการร้องไห้ในวินัย
การฟ้อนรำคือความเป็นบ้าในวินัย
การหัวเราะจนเห็นฟันเต็มปากคือค
เพราะฉนั้น จึงควรเลิกเด็ดขาดซึ่งการขับร้อ
เมื่อมีความเบิกบานใจในธรรม เพียงแต่ยิ้มก็พอ"
ข้อความสั้นๆ นี้ตรัสไว้ใน โรหณสูตร
ถึงจะตรัสสอนเฉพาะภิกษุก็จริง
แต่น่าจะเป็นคติเตือนใจคนทั้ง ๒ ระดับคือ
ระดับ ชาวบ้านทั่วไป ก็เตือนสติว่าอย่าหลงระเริง
สนุกสนานในการฟ้อนรำขับร้องจนเก
"รำที่ไหนไปที่นั่น ขับร้องที่ไหนไปที่นั่น เถิดเทิงที่ไหนไปที่นั่น"
สิ่งเหล่านี้ถ้าหากหมกมุ่นมากๆ ท่านว่าเป็นอบายมุข
(ปากทางแห่งความเสื่อม)
สิ่ง ที่ชาวโลกเรียกว่าความสุขนั้น
ในสายตาพระอริยะแล้วก็คือกิริยา
เดี๋ยวร้องไห้ หรือไม่ก็คือกิริยาอาการของคนบ้
สำหรับ พระภิกษุผู้ปฏิญาณตนงดเว้นอากัป
ถ้ายังประพฤติเช่นชาวบ้านอยู่ก็
พระสูตรนี้เตือนบรรชิตให้รู้จัก
ให้เป็นที่เจริญศรัทธาปสาทะ ของประชาชน
อย่าได้ทำให้พระศาสนาเต็มไปด้วย
"การร้องไห้หรือหัวเราะบ้าคลั่ง
พระพุทธองค์ตรัสว่า ถ้ามีความเบิกบานใจในธรรม เพียงแต่ยิ้มแย้มก็พอ
อย่าได้เอิ๊กอ๊าก ๆ อย่างสุดสุด
"ยิ้ม" เห็นแก้ม "แย้ม" เห็นไรฟัน แต่ "หัวเราะ" ขบขันเห็นฟันเต็มปาก
นี้คือคำจำกัดความที่ฟังชัดเจนท
